Foster Foundation Nepal
24 jul. 2011
🇳🇵
vanuit Nepal
Jawel het echte werk gaat nu beginnen, na een week in Kathmandu te hebben gezeten en wat taallessen te hebben gehad ben ik nu begonnen in het Foster Foundation Nepal, de oplettende lezer onder ons
(dat ben jij natuurlijk) zal nu waarschijnlijk denken, he dat is niet het Tahara jongens weeshuis, ja dat klopt, ondanks dat ik al in april een verzoek hiervoor had ingestuurd kreeg ik twaalf uur
voordat mijn bus vertrok de medeling dat het vol was, ik heb hier tegen de plaatselijke manager in Pokhara verteld dat ik daar niet zo content mee was, hij was verbaasd en vertelde mij dat hij het
vorige week al verteld had tegen Tej (directeur VSN) maar goed ik zit nu dus in FFN en ik ben zeer blij dat ik hier geplaatst ben, hier even wat informatie over FFN,
Dit tehuis bestaat nu precies 1 jaar en ze hebben nogal moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, het tehuis word gerund door DB (Dhan Bahadur) en Rekha, maar iedereen noemt haar ama (moeder) er
verblijven hier 8 kinderen en DB en Ama hebben zelf ook nog drie kinderen, de kinderen helpen mee in het dagelijkse leven. DB komt zelf uit een moeilijke jeugd en heeft zichzelf daarom de taak
gegeven om kansarme kinderen een toekomst te geven. De reden dat ik zeer blij ben dat ik hier geplaatst ben, is omdat DB transparant is, ik heb de afgelopen twee dagen van alles aan hem gevraagd,
hij heeft een map waarin staat wat alles kost en ik ben een lekker brutaaltje dus ik heb hem gevraagd wat hij nou voor mij kreeg van VSN en dat is 350 roepies per dag wat neerkomt op 3,5 euro, ik
blijf hier 7 weken dus dat maakt 171,50. Ik heb VSN 850 euro betaald, daar gaan dan wat taallessen, een weekkie verblijf bij een gastgezin en excursies vanaf, geen idee wat er met de rest gebeurt,
de andere vrijwilligers hadden wat vragen gesteld over wat een kind nou kost per jaar, maar ze kregen alleen maar achterlijke antwoorden zoals 2000 dollar per maand, daar krijg je dan geen lekker
gevoel bij, hier wat kosten op een rijtje van FFN:
huur huis per maand 230 euro
overige kosten per maand 375 euro
part-sponsorship kind per jaar 170 euro
full-sponsorship kind per jaar 340 euro
Kijk dat is klare taal, daar kun je wat mee, van het geld van een sponsor word 5% apart gezet voor als het kind 18 word en daarmee de sponsering eindigt, als de organisatie een beetje loopt en ze
kunnen uitbreiden dan is het de bedoeling dat van dat bedrag 20% naar overige kosten gaat, (zoals personeel, een leraar voor het lokaaltje in de achtertuin en andere grote plannen) maar goed daar
zijn ze nog lang niet, de 340 euro kan met de jaren omhoog gaan naar maximaal 450 euro, dit in verband met inflatie en dat zal natuurlijk niet van de 1 op de andere dag gebeuren, op dit moment word
er geen enkel kind gesponsord, er zijn wel wat mensen langs gekomen met allerlei mooie praatjes maar DB heeft daar nooit een cent van gezien.
Met het gedoneerde geld wat ik heb gekregen heb ik vandaag al me eerste aankoop gedaan, twee potten zeep, die kindjes eten met hun handen en dan is het wel zo fijn als ze hun handjes een beetje
kunnen wassen, scheelt toch weer de helft ziek zijn in een jaar, verder staat boven aan mijn lijstje een printer voor op kantoor, dat klinkt misschien een beetje gek maar ik ben van mening dat
hoewel het een foundation is, dat het natuurlijk wel als een business gerund moet worden, verder zal ik met de tijd kleren aanschaffen, spelletjes, kinderboeken, de gebruikelijke schoolspullen,
uitstapjes zoals een picknick in het park, af en toe wat vlees (krijgen ze alleen op zaterdag) chips en snoepgoed, ik zal groente en rijst kopen en nog belangrijker fruit.
Mijn dagelijkse leven hier zal er ongeveer zo uitzien, 6:30 de kinderen helpen opstaan en helpen met het ontbijt en daarna de kinderen naar school brengen, Ama helpen met voorbereiding diner,
s'middags de kinderen uit school halen en ze helpen met huiswerk, na het eten opruimen en een beetje spelen. Hier wat informatie over de kinderen die bijna allemaal uit afgelegen gebieden komen in
Nepal waar geen scholing is.
Shushila Pariyar:
8 jaar oud en heeft 1 jongere broer en een moeder, haar vader is overleden in een Arabisch land, haar moeder kan niks voor haar doen en ze komt uit een lage kaste, niemand wou haar helpen, dankzij
FFN gaat ze naar school want ze wilt later een goede lerares worden.
Mamata B.K:
8 jaar oud, spreekt weinig Nepalees en leefde met haar arme familie in India waar haar vader werkte omdat er niet veel werk is in Nepal, haar vader kwam om in een ongeluk, de familie die radeloos
was besloot om terug te gaan naar Nepal, ze hebben geen huis, geen geld en komen uit een lage kaste, de gemeente waar ze verbleef heeft haar naar dit tehuis gestuurd. Ze wilt graag lerares worden.
Tul Maya Gharti:
9 jaar oud en ze heeft twee jongere zusjes en een moeder, haar vader is er met een andere vrouw vandoor gegaan en heeft ze in de steek gelaten, haar moeder heeft geen geld en ze werd naar familie
leden gestuurd, die hadden ook geen geld voor voedsel, scholing en kleding, nu gaat ze naar school en wilt ze dokter worden.
Dil Kumar B.K:
4 jaar oud en een ongelooflijk droppie, klein voor zijn leeftijd, hij heeft een jongere broer en een oudere zus en een moeder, zijn vader is in het ziekenhuis overleden nadat hij is aangereden door
een vrachtwagen, nu heeft de familie geen inkomsten meer en ze komen uit een lage kaste, hij gaat nu naar de kleuterschool.
Prerna Gauchan:
9 jaar oud en heeft 1 jongere broer, haar moeder is met een andere man getrouwd en heeft ze in de steek gelaten, haar vader is verlamd en heeft geen inkomen, haar familie kon ook niet voor haar
zorgen, ze wil later graag doctor worden.
Aasha paudel:
9 jaar oud en heeft 5 broers en zussen en een moeder, haar vader is overleden, omdat ze geen geld hadden moest ze gaan werken, nu gaat ze naar school.
Hem Prassad Sunar:
7 jaar oud, heeft een oudere zus en broer en een moeder, hij weet niet waar zijn vader is, die ging 7 jaar geleden werken in India en heeft nooit meer wat van zich laten horen, hij wilt later graag
leraar worden.
Rijan Tamang:
9 jaar oud en heeft een oudere broer, zijn moeder is met een ander getrouwd en heeft ze in de steek gelaten, zijn vader is oud en kan niet goed werken, Rijan sleet zijn dagen op straat, hij rookte
en snuifde lijm, FFN geeft hem een kans om wat van zijn leven te maken, hij gaat naar school en wilt later graag dokter worden.
In mijn vrije tijd zal ik proberen om sponsors te vinden, dat zie ik trouwens als mijn belangrijkste taak, want daarmee valt of staat de foundation, als ik 7 mensen kan vinden voor een full
sponsorship dan kost ze dat 48 euro per jaar, een avondje stappen is duurder, of bijvoorbeeld een voetbalteam van 14 man, 24 euries, sommige mensen verliezen meer geld uit hun zak als ze naar de
bus rennen. De stortingen gaan 1 keer per jaar of 1 keer per 2 jaar, om de kosten van de bank te drukken. Er kunnen natuurlijk bepaalde situaties voordoen, waardoor het niet meer mogelijk is om de
jaarlijkse of twee jaardlijkse bijdrage te voldoen, het is dan mogelijk om het sponsor contract te ontbinden.
Ik snap heel goed dat veel mensen hun bedenkingen bij foundations hebben, maar hier is het echt 1 op 1, in mijn optiek ook de enige manier die werkt, geen verwatering van allerlei organisaties, je
kan hier echt een verschil maken in iemands leven. Mocht jij alleen of met een groep mensen besluiten om het verschil te maken, stuur mij een mailtje (rickypoot@hotmail.com) en dan zorg ik voor het
papierwerk en dat jouw/jullie foto hier komt te hangen, ook zal je uiteraard om de zoveel tijd een mailtje krijgen met foto's en de vooruitgang, ikzelf zal nauw betrokken blijven en ook mails
versturen. Een oud vrijwilligster heeft een website gemaakt over het tehuis, ik zou zeggen kijk is ff voor wat meer informatie, fosterfoundationnepal.moonfruit.com
heb je vragen, stel ze gerust en wil je me alleen maar geluk wensen dan mag dat ook,
groetjes
Kathmandu
21 jul. 2011
🇳🇵
vanuit Nepal
Een dag voordat ik zou beginnen met mijn vrijwilligerswerk ben ik via een omweg (Delhi, India) geland in Kathmandu in Nepal. In China heb ik zo'n 7 weken de zon niet gezien door de vervuiling en
als je dan in Kathmandu last van je strot krijgt is er toch iets goed mis met de luchtkwaliteit. Ik ben express een daggie eerder aangekomen om alvast wat te wennen, maar ik ervaar Kathmandu als
toch wel pittig, nu een week later ben ik een beetje geactimaliseerd en begin ik ook de mooie kanten van Kathmandu te waarderen, het is ook even wennen als je 2,5 maand alleen heb gereisd (behalve
een paar dagen in Beijing) om dan weer met een groep te moeten mee hobbelen en zoals altijd, zet een groep mensen bij elkaar die samen moeten werken en er word weer lekker over elkaar geoordeeld en
geroddeld, ik probeer er niet aan mee te doen, maar ik heb hier wel een mooie.
Ik zat samen met twee Nederlandse vrijwilligers in de hut (een bar) een pilsie te drinken toen een andere groep vrijwilligers bij ons aanschoof, ik stelde mezelf voor en begon te babbelen, in deze
toko mag gerookt worden dus ik stak een peuk op en nam een paar trekkies, Kimberly een Amerikaanse die naast me zat vroeg aan mij of ik die peuk wou uitmaken en ze deed dat op een manier alsof ik 3
kilo teer naast haar stond te verbranden en wel helemaal lekker was (stereotiepje Americano?) dus ze gaat naar een bar waar gerookt mag worden, gaat naast iemand zitten die daar al zit, wacht tot
ik mijn peuk heb aangestoken en een paar trekkies neemt en gaat dan lopen janken, dus ik vroeg waarom? (duhuh) omdat het slecht voor mijn gezondheid is (wel lekker zuipen joh) en ik heb astma, nou
ok, ff de hand over me hart strijken. S'avonds zaten we op het dak van een gastgezin gaat ze wiet zitten roken maar haar zoon, ik zei: ya're fucking shitting me, aren't 'ya, maar volgens haar was
wiet roken veel gezonder dan drinken, WAT!? (hier in Nepal was het trouwens legaal om wiet te roken maar iedereen doet het nu nog steeds, het groeit hier ook gewoon overal als echte weed, onkruid)
Later hoorde ik van mijn leraar Eeshor dat Kimberly hem veraadde had bij de leiding omdat hij een blowtje had gerookt, haha, dat wijf is zo gek als een klapdeur.
Nog een mooie is; een vrouwtje hiero, genaamd Estelle, ''ik ben Australisch maar ik zeg altijd dat ik Grieks ben'' die heel de dag stront chagûrijnig is en denkt dat haar mening de enige juiste is
en als je dan zegt, hmmm, is dat wel zo? dan zegt ze, o jij bent zo jong, dat snap jij niet, haha, geen speld tussen te krijgen, goh wat is ze slim, toen vroeg ze aan mij en Amy (Amerikaanse, tof
wijf) hoe ze het beste wiet kon meenemen vanuit Nepal naar Griekenland, wahhahahahhahaahaa, jaaaaaah, dat is een goed idee, drugs smokkelen, het duurde een half uur voordat ik dat uit haar hoofd
had gepraat, maar volgens mij snap ze nog steeds het punt niet.
Maar goed, over tot de orde van de dag,
ten eerste wil ik iedereen bedanken voor gedoneerde geld, als je nog niks gegeven hebt, schrik niet, het kan nog steeds, neem ff contact op met mijn ouders of 1 van mijn broers of stuur mij een
mailtje, rickypoot@hotmail.com
De reden dat ik hier ben is omdat Nepal het derde armste land ter wereld is, de toch al zeer fragiele economie van Nepal kreeg de laatste tijd de nodige optaters te verwerken, kroonprins Diprenda
vond het nodig om in 2001 onder invloed van alcohol en drugs zo'n beetje heel zijn familie af te slachten en natuurlijk de burgeroorlog (1996-2006) hier in Nepal heb je niks, alleen een beetje
toerisme.
Je kan je voorstellen dat je hier op straat dingen ziet die je niet wilt zien, het is soms moeilijk om onverschillig te blijven, al heb ik al een aardig muurtje op gebouwd, vervelende dingen zien
is niet nieuw voor me, maar als je dan midden in de hectische straten (en geloof me, het is hectisch) verschrikkelijk verminkte kinderen op een kleedje ziet leggen en je jezelf afvraagt of dat
jochie nog wel ademt, dan kan dat weleens moeilijk wezen als je s'avonds op je kamer zit.
Ik ben hier in de wijk waar ik verblijf, Pepsi-cola, langs de school geweest samen met Amy, Estelle, Eeshor (doceert aan vrijwilligers) en Rupa (doceert ook aan vrijwilligers, bij haar is het wat
moeilijker te concetreren als je begrijpt wat ik bedoel) die met het geld van VSN, Volunteer Society Nepal, word gefinancierd, er zitten maar liefst 570 kinderen op en op de foto's kan je twee
vrijwilligers aan het werk zien, ze maken een basketbalveldje voor de kids.
Wat mij opvalt hier is dat veel kinderen Engels spreken, ik weet niet hoe dat in Pokhara is, maar straks gaan die kinderen mij een grammatica lesje geven in plaats van ik hun, haha.
Morgen vertrek ik naar Pokhara om 7 uur in de ochtend, Amy stelde voor om ff een sappie te doen vanavond om me uit te zwaaien,
tja, het zal jullie verbazen als ik daar nee tegen zeg.
Wuhan en Shanghai
12 jul. 2011
🇨🇳
vanuit China
Over Wuhan kan ik kort wezen, Shanghai daarintegen, alleen al door het hardop te zeggen gaan er bij veel mensen al de oogies glinsteren, Shanghai, meer dan 23 miljoen inwoners, de grootste stad van
China, de meest moderne stad van China en voorbeeld stad voor de rest van China.
Niet voor niets ben ik hier al 3 weken, ook heb ik hier wat meer van de Chineese cultuur geleerd en die is toch wat ingwikkelder als ik dacht, ik omschrijf het graag als 'there is more then first
meet the eye' want de eerste 2/3 weken dacht ik dat iedereen vriendelijk is en dat zijn ze ook, maar dat is slechts de oppervlakte, wat mij ook verbaasd is dat het hier zo onzettend veilig is, je
kan hier als jongen of meisje op je gemakkie een rondje gaan lopen om 3 uur s'nachts.
Ik heb hier de laatste 3 weken ontzettend veel interessante mensen ontmoet, zoals Rob en Racheal uit Engeland waarmee ik een paar dagen optrok en ik had een bromance met Kyle, een Amerikaanse gozer
waarmee ik drie dagen achter elkaar de stad heb geraakt, en goed ook, prachtige tijd, Nikki (brits-india) heeft ook 2 dagen mee gedaan, zij werkt hier in Shanghai dus ik eet nu bijna dagelijks met
haar en verder tientallen mensen ontmoet natuurlijk, dat is het mooie van reizen.
Kyle en ik stonden na 1 van onze avonturen in het nachtleven van Shanghai op een plantenbak buiten de club M2 om 5 uur s'nachts naar een matpartij te kijken, toen 1 van die gasten knocked out werd
gemept, dat was het moment dat de lokale held besloot om hem maar eens zes keer op zijn hoofd te stampen, de agenten en uitsmijters stonden erbij en keken er naar, de beste man zag er niet zo heel
lekker uit en kon volgens mij (rare westerse gedachten) wel een ambulance gebruiken, hoewel ik zelf een E.H.B.O diploma heb besloot ik om hem niet te helpen, want als hij overlijdt, dan kan je
alles gaan betalen, zo ook bij een auto ongeluk, ik heb het zelf gelukkig nog niet gezien maar van andere backpackers gehoord, als ze hier iemand goed aanrijden dan zetten ze hem nog even in zijn
achteruit om er nog een paar keer over heen te gaan om te zorgen dat ie dood is, dat is namelijk goedkoper.
Alles hier in China draait om geld en om wie je kent, er zijn meisjes die zeggen, als je een iphone voor me koopt, dan ben ik je vriendin, als je met een Chineese wilt trouwen, moet je een huis en
een auto hebben en haar vader een shitload geld geven, hartverwarmend niet, maar je hebt ook weer de andere kant, de traditioneel opgevoede, die denken dat kroegen slechte plekken zijn vol met
slechte mensen, daarom gaan ze naar de karaoke, maar die zitten vol met hoeren, dus ja, dat is weer zo'n tegenstelling, maar goed, het is in ieder geval een enorm interessant land.
Daarom kom ik hier ook zeker terug, maar donderdag vlieg ik naar Nepal om te beginnen met mijn vrijwilligerswerk in het weeshuis, voor details zie mijn 2e verhaal hier op mijn blog,
er kan uiteraard nog steeds geld gedoneerd worden, je kan bij mijn broers terecht of mijn ouders, je kan me ook een mailtje sturen (rickypoot@hotmail.com) dan geef ik mijn rekeningnummer, ik zal
foto's maken van de spullen die ik koop en die op mijn blog uploaden, zodat iedereen kan zien wat er met de centjes gedaan word, alvast harstikke bedankt tijgers,
spreek jullie in Kathmandu
Yangtze river cruise
21 jun. 2011
🇨🇳
vanuit China
haha, een cruise, je hebt genoeg mooie internationale cruiseboten op de rivier, maar ik wou weer goedkoop doen natuurlijk, net zoals ik voor een habbekrats in Chongqing ben beland, in plaats van
een luxe treintje met softsleeper en een reistijd van 16 uur heb ik er meer dan 30 uur over gedaan op een hardsleeper 3 meter hoog, waar ik niet kon zitten en de coupé helemaal volgepakt was met
roggelende en smekkende chinezen, en ja, hard sleeper is zoals het klinkt ja.
Maar het is voor mij wel de manier om China te beleven, zo ook op de cruise, waar ik de enige blanke was tussen zeker wel tweehonderd chinezen, ongelofelijk dat het op dat zoetwaterschuitje past,
ik heb niet helemaal de knieperd uitgehangen, ik zat in de 2e klas, dat is een hut voor vier personen en tot mijn geluk hoefde ik hem maar met 1 persoon te delen, laten we hem voor het gemak mister
whou noemen, de lolbroek van het stel met ongeveer vier engelse woorden, my english is poor, maar samen met een gids die iets meer engels kon, sloegen ze de afgelopen 4 dagen hun warme vleugel over
me heen, zodat ik ook een beetje wist wat er verteld werd en wat er op het programma stond, en die was drukker dan ik had gedacht, s'morgens om 6 uur hadden we het eerste uitstapje al te pakken en
s'middags/s'avonds hadden we er nog 1, en het is zo warm dat ik elke keer kon gaan douchen als ik terug kwam, het handige ervan was dat ik dan ook gelijk ff kon schijten (zie foto) maar wat stonk
het in dat beschimmelde hokkie zeg, hij was ook maar 1.75 meter hoog, dat weet ik, omdat mijn hoofd in een hoek van 90 graden ten opzichte van me nek stond, het grappige is dat ik mezelf helemaal
niet als lang beschouwd, in mijn generatie is zo'n beetje iedereen wel rond de 1.90, pas vanaf 2 meter ga ik denken, mwah, dat is een lange kerel, je moet die chineesies eens zien kijken als ik ze
dat probeer uit te leggen.
Ik wil niet zeggen dat ik de meest bezochte attractie van de cruise was, maar ik steek de three gorges dam toch wel aardig naar de kroon, de three gorges is de grootste dam ter wereld, en helaas
trad hier (wat ik noem) het kleine zeemeermin effect op, (de kleine zeemeermin in Kopenhagen, 1,5 turf hoog naast tuin met beelden van 20 bij 30 meter) je kijkt ergens al een tijdje naar uit, maar
dan valt het toch een tikkie tegen, maar goed, s'werelds grootste dam bezoeken, check.
Tijdens mijn periode in Mongolië heb ik geen affiniteit ontwikkeld voor de bevolking van Ulaan Bataar (wel voor de nomaden) maar de chinezen begin ik toch wel een beetje te waarderen, tuurlijk, ze
boeren, roggelen en ruften zo ongeveer in je bek, ze doen geen drukje op de wc maar ze exploderen, prachtige muurschilderingen gezien en ze vreten als varkens.
Maar ze zijn ook warm, geintereseerd en geciviliseerd, ja, het is een land van tegenstellingen, ze vragen aan me of ik mee gaat eten of wat drinken, ook voor een deel omdat het interessant is om
met mij rond te paraderen, ik krijg thee van ze, en allerlei soorten eten en die zooi vind ik echt niet te vreten, sta ik weer met mijn bek vol botten of graten, maar nu begin ik eindelijk nee te
zeggen, help toch niet, ze douwen het gewoon naar binnen, volgens mij maakten zij zich onder elkaar een beetje zorgen dat ik niet goed at, omdat ik niet in het restuarant at, (vaak te pittig, ik
had heerlijk vers brood en noodles en nog meer troep mee) dus kreeg ik weer een komkommer in mijn mik gedouwd, en ik houd helemaal niet van komkommers, tjonge, dat duurdt lang hoor voordat je die
op hebt als er 6 lui naar je zitten te kijken, maar het illustreert voor mij wel de barmhartigheid van de Chinezen, ik vind het schitterend hier, maar helaas heb ik nog maar zes dagen visa, dus dan
moet ik weer gaan plannen, dat is niet bepaald mijn sterkste punt, zoals je bruiloft plannen op 1 April, dat is ook niet het beste idee geweest, doet het wel altijd goed aan de tap s'avonds dat
verhaal.
Dus het volgend verslaggie komt misschien uit Wuhan, en daarna is het voor mij weer een net zo grote verrassing als voor jullie,
ach, wat een leven
Chongqing
18 jun. 2011
🇨🇳
vanuit China
Yes, this is it,
de ontwikkeling van China in al zijn glorie, nog niet schoongeveegd zoals Beijing, het communisme en het kapitalisme dansen hier een dodelijke tango, ik ben hier nog net op tijd om het echte
Chongqing nog te zien voordat zij verorbert wordt door een aardverschuiving aan wolkenkrabbers, want de westerse cultuur heeft hier al duidelijk gewonnen, op het goeie moment in de geschiedenis
aangekomen in 1 van de meest luchtvervuilende steden in de wereld, ik heb de zon de afgelopen drie dagen niet gezien, het stinkt hier meestal en als je een half uurtje aan het wandelen bent en net
denkt, mmm het gaat wel, dan krijg je die heerlijke deken om je heen van luchtvochtigheid gemengd met smog, ik ga hier helemaal kapot, maar wat een schitterende stad.
Ik ben meer een koud weer type, dus helaas heb ik vrijwel niks gedaan hier, simpelweg omdat het voor mij onmogelijk is om hier overdag rond te lopen, het duurd bij mij een week of twee/drie om een
beetje te wennen aan tempraturen van 30 tot 35 graden, daar kom ik nu wel aan en had gedacht de stad wel aan te kunnen, maar dit is toch ff andere koek.
Eergister ging ik lekker een stukkie lopen, niet naar het blinkende centrum, welke schitterend is met al zijn wolkenkrabbers, maar ik trok de oude stad in zolang die nog bestaat, Chinezen geven
geen ruk om nostalgie, alleen voor de touristen houden ze wat oude wijken/steden achter de hand, maar als er niet aan verdiend kan worden dan gaat het gewoon plat.
Deze stad lijdt aan groeipijnen, dat zie je overal, niet zo gek als er in de stad 5 miljoen mensen wonen en in de stadsregio 33 miljoen, elk jaar komen er 500.000 mensen erbij,
dit is 1 van de grootste megalopolissen in de wereld en ze moeten allemaal werken natuurlijk die taaie rakkers die van het plattenland komen, dus hebben ze hier een soort boodschappen mannen, die
dragen spullen van de haven naar de stad of door de stad zelf, voor een paar yuan per dag (yuan= 11 eurocent) hun gezinnen zien ze 1 keer per jaar of minder en dat is lastig te rijmen als je die
mannen ziet strompelen langs de kentucky fried chicken waar een menuutje een halve weekloon kost.
Chongqing is niet echt touristisch, voor westerlingen dan, dus ik word achtervolgd door giechelende puber meisjes in de supermarkt, en aangesproken door groepen meisjes op straat en best wel veel
vrouwen kijken eerst naar me gezicht en dan naar mijn familiejuwelen, eerst dacht ik dat ik het inbeelde dus ging ik er een beetje op letten en ja, dat is anders, met mijn uiterlijk ben ik het
natuurlijk wel gewend om als een piece of eyecandy behandeld te worden, maar soms word ik er wel een beetje ongemakkelijk van, de vrouwen zelf lopen het liefst in een zo kort mogelijk broekje of
jurkje dat ik me afvraag of daar wel een onderpeur past, ik ben nog niet zo ver dat ik is lekker terug gaat staren naar hun juwelen, misschien over een paar weken, je moet je eigen toch een beetje
aanpassen,
over een half uurtje vertrek ik met de boot, dus ik kom een beetje superlatieven tekort om deze stad te beschrijven, ik moet hier ook zeker nog een keertje terug komen als het wat minder warm is,
kan ik ook ff wat meer foto's maken, over vier dagen ben ik in Yichang en daar pak ik de bus naar Wuhan, Chongqing staat om nummer drie van de meest extreme steden in China in verband met
luchtvochtigheid en vervuiling, 3 keer raaien welke op 1 staat, oh arme ik, als ik geen verhaaltje meer post dan ben ik waarschijnlijk gesmolten,
succes Ricky
Beijing
10 jun. 2011
🇨🇳
vanuit China
Being in Beijing, ja wij Nederlanders zijn dol op flauwe woordgrapjes, mensen met Engels als moedertaal over het algemeen niet, die houden meer van humor waar ze niet over na hoeven te denken,
zoals s'morgens om 6 uur voor dat je op tour gaat net doen of je 50 keer gaat opdrukken, blijft leuk, ik heb het nu pas 3 keer gedaan,.
Daarom was het wel ff lekker om een paar dagen met Bob, Ard en Erik op te trekken, dan weet ik in ieder geval zeker dat ze niet lachen uit beleefdheid.
Ik moet zeggen dat ik aardig onder indruk ben van Beijing, als je uit de polder komt dan is het aan het begin wel even moeilijk te bevatten hoe onwijs groot deze stad is, Rotterdam zal hier niet
meer dan een wijkkie zijn, de stad is goed geregeld en de straten zijn schoon, maar dat komt ook doordat ze het hier 1 keer in de week laten regenen, ja, dat lees je goed, ze schieten wat troep de
lucht in en dan gaat het op donderdag regenen, naar mijn idee kan daar nooit wat goeds uitkomen, don't fuck with nature man, ik ga nu niet zeggen dat het midden van China lijdt onder de ergste
droogte sinds deccenia of dat het tweede grootste meer van China is opgedroogd, er zijn een hoop vissertjes werkeloos geworden, maar in de hoofdstad lopen de touristjes op mooie straten.
1 Juni kwam ik aan op het centrale station in Beijing, daar stond Alex mij op te wachten, Chinezen hebben twee namen, eentje in het Chinees en eentje in het Engels, en Alex is de enigste normale
naam die ik gehoord heb, de rest heet; Stone, Sexy of Joy, ik bedenk me nu net dat toen ik nog vaarde ook wel is in tenten kwam waar de vrouwen zo heette, Summer, Mercedes of Jewel, maar goed, Alex
is ongeveer 1.86 lang en zei tegen mij dat ik de langste man van China was, jaaha, met mijn 1.90 torn ik natuurlijk flink boven je uit, de rest van de weg (klein uurtje) bleef hij tegen mij
aanpraten met een zwaar chinees accent en met hetzelfde tempo zoals die Chinezen met elkaar lullen, dus ik zei tegen hem dat ik hem totaal niet verstond en dat hij tussendoor ook ff adem moet
halen, maar waarschijnlijk praat ik voor zijn oren ook swahilisch ofzo, want hij bleef gewoon lekker doordenderen.
Het hotel lag in een Hutong, wat kleine straatjes betekent, precies in de barstreet, na twee dagen rustig aangedaan te hebben ben ik naar hetzelfde hostel van Bob, Ard en Erik verhuisd, naast het
station.
Uiteraard hebben we ff de barstreet geraakt, ik weet dat het geen woord is, maar anticlimax geeft het wel juist weer, de barstreet had net zo goed in 1 van de costa's van Spanje kunnen liggen, je
word gek van de proppers en mensen die vragen of je naar de ladybar wilt.
we hadden wat gedronken met twee meisjes en die verbleven in een ander gebied waar ook een barstreet was, daar moesten we de volgende dag even een kijkje nemen natuurlijk, de wijk heet Sanlitun en
ik vind het daar prachtig, we gingen in een straatje zitten waar bijna alleen maar Chinezen zaten en waar je vlees op een stokkie kon kopen voor twintig cent, je moet er niet bij nadenken als je
het in je mond stopt, als Rob (van de smaakpolitie) hier komt kijken dan schieten de tranen in zijn ogen, nou eigenlijk denk ik dat hij gelijk met pensioen gaat. Na een zootje bier liepen er twee
Nederlanders langs die hier werkten, we raakten aan de praat en ze vroegen of we mee gingen naar een club, mwah, daar stonden we niet geheel negatief tegen over, de club was op het dak van een
gebouw, het uitzicht daar vandaan is onbeschrijfelijk, overal waar je keek zag je wolkenkrabbers, te bizar, te groot en te vet allemaal natuurlijk, en net als je denkt dat het niet mooier kan, komt
de zon op.
Gister had ik voor het eerst een cultuurschok, in de supermarkt staan een zootje aquaria, propvol met gigantische vissen, goudvissen, schilpadden, krabben, rivierkreeften en mega padden, die leggen
weg te creperen, je kan er wat uitkiezen en dan word het zo voor je schoongemaakt, ja ik weet het, in Nederland gaan we ook niet zo mooi met diertjes om, maar hier heb ik toch ff een kwartier
geschokt naar staan te kijken.
Afgelopen woensdag zijn Bob, Ard en Erik naar Shanghai vertrokken, ik blijf nog ff in Beijing, want ik kan het allemaal wel grappig vinden wat ik de afgelopen 5 weken naar binnen heb zitten douwen,
maar mijn maag heeft geen gevoel voor humor,
volgende bestemming ?
Datong,
31 mei 2011
🇨🇳
vanuit China
De god uit het noorden is neergestreken.
De 29e van mei zou ik vertrekken vanuit Mongolië naar Datong in China, een stukkie van 24 uur, op de 28e van mei, bewees ik mezelf wederom ''na de gebruikelijke vodka en bier in de kelder van het
hostel'' over geen ruggengraat te beschikken, ik ging nog ff naar de disco, het was één van de meeste trendy clubs uit Ulaan Bataar, maar de bonte avond op een plaatselijke camping is spannender,
nietemin waren we met een leuk groeppie, in totaal drie Nederlanders, een Australiër en wat latijnse lui, de handtastelijke vrouwelijke baas van het hostel was ook mee, veel gelachen en na
sluitingstijd wilden de Mongolen uiteraard een potje met ons knokken, maar daar had ik niet zo heel erg trek in, s'middags stond ik voor het hostel een peukkie te roken en wou er een Mongool een
steen tegen me hoofd gooien, vraag me niet waarom, in mijn optiek is het gewoon een agressief volkie.
Om 7.07 werd ik wakker, brak van de vodka en stinkend naar chinggis khaan bier, tijdens mijn bezoek aan het toilet realiseerde ik dat mijn trein om 7.15 zou vertrekken, de chauffeur stond op mij te
wachten en ik weet niet hoe ik het gered heb, want ik was natuurlijk nog stront lazurus, maar zo'n 10 seconden voor vertrek stond ik in de trein, Ik was een beetje teleurgesteld in mezelf, dat ik
het nog steeds voor mekaar krijg om in dit soort situaties te belanden, maar aan de andere kant moet ik er niet meer tegen vechten, ik zal mezelf voortaan accepteren zoals ik ben, Rockster Ricky,
brak, verrot en altijd alles op het laatste moment.
De 30e van Mei kwam ik in de ochtend aan in Datong, ik telde twee backpackers op het station, mister Ghou, de meneer van de lokale tourtjes, kwam gelijk naar me toe om te vragen of ik een tourtje
wou, 'leg me eerst maar eens uit waar mijn hotel is en dan praten we verder' beantwoordde ik hem, bij het hotel aangekomen had ik geen probleem met de communicatie, want die was er gewoonweg niet,
maar mister Ghou kwam na 5 minuten aangelopen om weer te vragen of ik een tourtje wou, ik zei dat hij me wel ff kon helpen met vertalen, me uitleggen waar de pinautomaat was en waar me treinkaartje
is die hier klaar zou liggen.
Om kwart over 8 was ik in mijn hotelkamer en om 9 uur begon de tour, ik had mister Ghou niet echt een antwoord gegeven want ik ging eerst lekker douchen, om 9 uur besloot ik om toch maar mee te
gaan met de tour en liep ik naar de lobby, mister Ghou stond daar te wachten en was verheugd om mij te zien en stak een hand in de lucht, waarop ik triomfantelijk beide armen de lucht in gooide
alsof ik net aankwam op zestienhoven na het winnen van de championsleague, zo zweefde ik door de lobby, ik val hier tenslotte toch niet op.
De hangende tempels van Datong, daar was ik tenslotte voor gekomen, op de foto's lijkt het niet zo hoog, maar je kan van mij aan nemen dat het echt heel hoog is, het is in 400 nog wat gebouwd en
dat deden ze door zichzelf te laten zakken vanaf de top van de berg, dat is te bizar voor worden natuurlijk, na geklungel met stokkies tijdens de lunch en uit/toe gelachen door de chineese
touristen, gingen we naar de 45 grotten van Datong, een groot complex met als ingang een schitterende tempel, de grotten met honderden Boedha's en gebeeldhouwde verhalen, zijn ook in 400 nog wat
aangelegd, toen Datong de hoofdstad was, indrukwekkend om te zien en logischerwijs mocht je van veel grotten geen foto's maken.
S'avonds stond ik op mijn maatje Pravik (londen) te wachten voor het hotel, de lokale (miljoenen) bevolking moest toch ff staren naar deze knapperd, eerst wat verlegen en ongemakkelijk, maar als ik
ze een knipoog gaf, dan reageerde ze met glimlachen en hoofdbuigingen, ontzettend leuk om hier rond te lopen, ik ben op dit moment de langste inwoner van Datong en eindelijk heb ik de status die
bij mijn gedrag past,
Ik ben een Rockster
4 dagen kamperen in Mongolië
26 mei 2011
🇲🇳
vanuit Mongolië
Jawel, je leest het goed, deze stadstijger is de countryside ingetrokken met een tentje en een slaapzak, met een voorbereiding van lik me kut.
Na mijn vorige tourtje door Terelj, heb ik het een paar dagen rustig aan gedaan, ben naar wat musea geweest en ff een paar dagen goed gegeten, nou ja goed, volgens mij heb ik het al eerder verteld,
maar bij de gelegenheden waar de gewone Mongool eet, heb je vlees, vlees en vlees, verschillende soorten gerechten maar het vlees blijft hetzelfde, rundvlees.
S'avonds heb ik het fantastisch hier gehad in het hostel, het bier en de vodka vloeide rijkelijk, er werd gitaar gespeeld en gezongen (de 1 wat beter als de ander) en ik kon het goed vinden met een
gozer uit oostenrijk, Phillip genaamd, een hardcore motherfucker die de dag ervoor een straatgevecht had gehad met vijf mongolen, hij had nogal een slokkie op en het laatste wat hij herrinnerde was
dat hij een tak van een boom afbrak, hij zal wel gewonnen hebben want hij was niet echt gewond, behalve zijn hand dan, dus ik vond het wel een goed idee om met hem en Kat (engels meissie) wat
drinking games te gaan doen in een illigale japanse bar die hij kende, prachtige avond gehad, er was nog een Mongools meisje die mij probeerde aan te randen, ik denk dat zij een goeie marva zal
zijn, door de sake had ze tenslotte al aardige zeebenen, alleen zag het er een beetje raar uit dat de rest wel gewoon stilstond.
Ulaan Bataar, de stad waar ik in verblijf is een shithole, en het verkeer maakt geen onderscheid tussen een leeg blikje cola of een menselijk lichaam, maar dat went vanzelf.
Dus het werd tijd om weer ff op pad te gaan, ik heb geprobeerd om naar de Gobi woestijn te gaan, maar je hebt wel minstens 10 dagen nodig, om er een beetje van te kunnen genieten, en zolang had ik
niet meer, na wat rondgevraagd te hebben bij iedereen, besloot ik om mij aan te sluiten bij Juan en Rebecca (Argentijn en Spaans) en Nina (Frans-Engels) ik ging toch al de laatste paar dagen met
hun om, dus ik wist al dat ze gezellig waren, we pakte de bus naar het park, en we zijn bij turtle rock uitgestapt, dat was al bekend terrein voor mij en we hadden een prachtige plek tussen een
heuvel en wat bossen, met daar omheen een moeras gedeelte, Juan maakte zich druk om water, maar tourguide Ricky wist wel een bronnetje te vinden, dus Juan was ook weer gerust gesteld, ikzelf was
ook in mijn nopjes, want ik was de man van het vuur.
Met Nina deelde ik een tent, die ongeveer 1 vierkante meter groot was, maar je past er ook makkelijk met z'n vieren in, we hebben nogal wat regen gehad, dus zaten we een keer met z'n allen te eten
in onze tent, gezellig.
We hebben ontzettend veel gelopen, het landschap verveelt nooit, ook niet als je in de stromende regen loopt, onderweg werden we door een nomaden familie uitgenodigd voor thee, en die is iets
anders dan in Nederland, het is met zout en koemelk of kamelenmelk, ik vind het wel lekker, maar volgens de gebruiken moet je als gast 3 kommen drinken, en altijd met de rechterhand aannemen en
gelijk een slokkie nemen voor je hem neerzet, ook al brand je je muil eraan. Juan begon een gesprek met de beste man, na een minuut had hij bijna een paard gekocht, haha, het is dat Rebecca een
beetje oplette anders kon hij gaan lappen. S'nachts in de tent slapen is ook een aparte ervaring, je hebt hier veel honden rond lopen en die heten geen Benji of Lassie, een wild paard moest ff aan
mijn hoofd ruiken vanaf de andere kant van de tent en je hoort een shaman druk trommelen en wat geluiden maken, geesten oproepen ofzo, of gewoon kiehard aan de vodka.
Juan en Rebecca blijven nog ff kamperen maar Nina gaat morgen vliegen dus besloot ik om vandaag (26/05/2011) met haar mee terug naar de stad te gaan, en hoe kan je dat beter doen dan te liften, (je
hebt maar 1 bus per dag) we hadden nog geen kilometer gelopen en waren nog geeneens bij de hoofdweg of we hadden al een lift te pakken, een prachtige comfortabele auto, met een bestuurder waar je
bij voor de verandering is een keertje geen doodsangsten uitstond, we deden er ongeveer anderhalve uur over om in de stad te geraken en nu ik hier weer ben, ben ik blij dat ik zondag er weer
vandoor gaat, dus tot dan nog ff aan de vodka en misschien nog een sake'tje,
zie jullie in China