Ja dat was het dan, zolang en toch zo kort, zoveel mee gemaakt maar nu lijkt het net alsof ik een keertje met mijn ogen hebben genkipperd. Ik ben 4 Januari thuis gekomen en het duurt ff voordat ik
mijn draai kan vinden, rusteloos, dat is het goeie woord, als je de laatste tijd altijd op pad, altijd onderweg bent, altijd mensen om je heen hebt, dan moet je een beetje wennen in je kleine
huisje. Ik had verwacht dat ik de tv gemist zou hebben, maar ik vind er geen reet aan.
Larissa en Wendy stonden mij op te wachten met ballonnen in de aankomst hal, en na een peukie en een bakkie bracht Wendy ons naar Den Helder, wat ik heel erg fijn vond want ik was een beetje moe en
had niet zo'n zin om in de trein te zitten, ik zat lekker op de achterbank sigaretjes te roken. Thuis aangekomen ging Wendy gelijk naar huis omdat ze de volgende dag moest werken en ze woont
namelijk in Huizen dus ze had nog een mooi ritje voor de boeg. Larissa bleef nog even plakken maar moest de volgende ook gewoon werken, tja daar zit je dan, geen katje om je heen om ff een aai te
geven, een beetje Marc- Marie te kijken en 24 keer heen en weer naar de keuken lopen. De volgende dag ging al wat beter, Larissa had alles brandschoon achter gelaten en had ook boodschappen gedaan
dus dat maakt het wat makkelijker om te aarden, maar er is mij wel iets duidelijk geworden, ik ben 9,5 jaar geleden met reizen begonnen, toen nog betaald, en elke keer als ik wat langer op de
zelfde plek moet blijven, dan word ik onrustig van binnen, sommige mensen moeten lekker een beetje rond fladderen en kijken wat je opraapt als er wat op je pad valt. Ik wil mensen ontmoeten, ik wil
alles zien en alles doen, ik ben een avonturier en die hoort niet in een huisje te zitten waar hij 's ochtends met zijn brood trommeltje onder zijn arm de deur dicht slaat om hetzelfde te gaan doen
wat hij gister ook al gedaan had.
Ho Chi Minh, Na Thrang, Hoi An, Hué, Ha Noi, Shanghai en Hangzhuo
Zoals je ziet heb ik een verhaaltje over geslagen, misschien ben ik aan het begin wat verwend geweest met verhaaltjes die 4 tot 500 keer gelezen werden, nu tikken de verhaaltjes nog de 100 niet
aan, dus, zoals een waar Rockster betaamt had ik er niet zo zin meer in, maar ik wil mijn vaste fans ook niet in de kou laten staan natuurlijk, dus hou je vast en ga er lekker voor zitten want we
pakken de bus van Sihanoukville naar Ho Chi Minh.
Nadat ik 's ochtends nog met Wendy (Meder) een eitje op het strand had gegeten was ik 's middags naar het consulaat van Vietnam geweest voor een visum en 's avonds pakte ik de bus, zoals
gebruikelijk duurde alles 3 keer langer en moest ik minstens 3 keer over stappen, na een uurtje of 12 kwam ik aan en ik had een beetje jeuk op mijn rug, in het geusthouse toch maar ff in de spiegel
kijken, ik had ze niet geteld maar ik had op zijn minst 40 vlooien beten, ik zat helemaal onder. In Ho Chi Minh (Saigon) ben ik naar de tunnels geweest waar de Vietcong zich eigen had verborgen,
dat was wel aardig, ben zelf nog door zo'n krap tunneltje gegaan. Ho Chi Minh is niet mijn stad dus we pakken de bus naar Nha Trang. Nha Trang is een badplaats, ik wou nog ff een kleurtje op pikken
om er jong en fris uit te zien, helaas regent het in centraal Vietnam in deze tijd van het jaar, wist ik dat, dus we pakken de bus naar Hoi An. Hoi An is een klein touristisch dorpje, welke ik
fantastisch vond, lekker de barretjes af struinen en een stuk in je kraag zuipen om vervolgens te denken dat je de koning van de wereld bent, dat hield op toen ik 25 dollar verloor met poolen tegen
meisjes, met de staart tussen mijn benen pakte ik de bus naar Hué. Hué is het culturele centrum van Vietnam, met dichters en creatievelingen, ik vond er niet zo heel veel aan, maar ik moet ook
zeggen dat ik niet zoveel gedaan heb, het is weer tijd voor de bus en we gaan naar Ha Noi. Ha Noi is de hoofdstad en net zoals Ho Chi Minh lekker druk, maar het is iets te druk voor mij, dus, hup
in het vliegtuig naar Shanghai, mijn stad, hier heb ik het weer fantastisch gehad natuurlijk, ik ben nog een daggie naar Hangzhuo geweest, dat vond ik geen reet aan, zo, dat is dat.
Mensen vragen wel eens aan me wat nou het mooiste is wat ik gezien heb, als het een meisje is dan zeg ik, ik kijk er nu naar. Nee, ik zeg altijd het niet uit maakt wat je ziet maar met wie je het
ziet, reizen gaat voor mij om wie je ontmoet, die mensen maken de trip voor je. Ik heb er wat facebook vriendjes aan over gehouden en wat adresjes en die mensen zal ik misschien ooit nog wel zien,
met sommige mensen krijg je wat meer een band en daar heb ik nog steeds contact mee of de mensen die betrokken zijn bij het weeshuis waar ik gewerkt heb, we krijgen gelukkig steeds meer sponsors
maar zijn er nog lang niet,, dus ben je geintreseerd om wat te doen, stuur mij ff een mailtje. Maar er zijn er twee waar ik echt vrienden mee ben geworden, met Stig, ik geniet van onze discussies
en zijn gezelschap, heel relaxed, we hebben totaal zo'n 4 weken met elkaar door gebracht maar zaten niet boven op elkaars lip, soms kwamen we elkaar in een restaurantje tegen, soms spraken we wat
af en we planden niet langer als een dag vooruit, heerlijk, 1 keer zag ik hem op straat lopen en dat was een uitgelezen kans om hem een hartverzakking te geven, ik besloop hem van achter en gaf een
ruk aan zijn tas, zijn gezicht, onbetaalbaar. De andere is Nikki, een beetje gek en een grote bek met een geheel eigen stijl, mijn bitch voor life en we laten de straten van Shanghai harder rocken
dan dat ze al doen. Sowieso in Shanghai heb ik een cluppie maatjes nu.
Zoals jullie weten, wil ik in Shanghai gaan wonen en Chinees studeren, het zal wel ff (een paar jaartjes?) duren voordat het zover is, maar goed ik heb nu in ieder geval een doel. Als je voor mijn
trip had gezegd dat ik in China zou willen wonen had ik je voor gek verklaard, maar er is op dit moment niets dat ik liever wil, misschien vraag je je eigen af, waarom dan? Ja dat weet ik ook niet
zo goed, het is meer een gevoel denk ik, ik dacht er over na toen ik van het hostel naar het vliegveld ging, ik zal het proberen uit te leggen.
Ik pakte mijn tas en liep de trap van het hostel af, een beetje te neer geslagen omdat dit het einde was, een beetje vrolijk omdat dit een nieuw begin was en een beetje nerveus omdat ik niet weet
hoe de komende tijd zal gaan. Ik sloeg links af en keerde de straat in, de brommers en auto's rijden lekker door rood, de staal bewerker zit zich eigen weer te vervelen op zijn stoeltje, het
voltallige personeel van een bedrijf is druk bezig met ochtend gymnastiek terwijl andere mensen hun ontbijtje kopen bij 1 van de vele standjes om die vervolgens met open mond, al pratend en luid
gesmek te verorberen, links van mij roggelt een vrouwtje op straat terwijl haar vent naast haar op zijn gemakkie zijn neus leeg aan het baggeren is, vanachter word ik bijna aangereden door een
electrisch brommertje, die sluwe sluipmoordenaars hoor je nooit aankomen, ik kijk omhoog naar de flatjes in de buurt, met zo'n ± 130 meter hoogte noem je ze hier flatjes, ik duik de metro in om 1
van de 10 lijnen te pakken, ik pak mijn pasje die je kan gebruiken voor de bus, de trein, de taxi, de pond, de maglev en natuurlijk de metro, de poortjes gaan open en ik kan mijn saldo op het
schermpie zien, na een half uur stap ik over naar de maglev, de magnetische zweeftrein, de enige ter wereld, blijft een raar gezicht zo zonder wielen, ik zoek een plaatsje en we gaan zo'n 15
centimeter omhoog, we worden afgeschoten en vliegen door het landschap met 430 kilometer per uur met op de achtergrond de meest futuristische skyline ter wereld, Pudong, met zijn oriental pearl
tower en world financiel tower. Deze stad is geexplodeerd, tien jaar gelden stond er nog niets op Pudong. Ik kreeg weer een beetje een onrustig gevoel maar bedacht me dat ik mezelf niet zo druk
moet maken, gewoon achter over zitten en genieten van het moment, van mijn stad en net zoals Shanghai gewoon meegaan met de flow en je eigen aanpassen. Ik dacht terug aan een gedicht die ik
geschreven had tijdens mijn reis en die wil ik niet aan jullie onthouden, voordat er een wijsneus is die mijn grammatika wil verbeteren, bedenkt dan dat ik alleen 5 jaar mavo heb.
Serendipity
Serendipity says that life is like a trainride
Just sit back and hold on tight
Towards the future, the great unknown
Not lonely, but yes i am alone
Or am i now, maybe i'm just searching
Or maybe not, but i'm definitely lurching
That's why i have to slow down to clear my mind
So Serendipity can show me what i'm trying to find
'Cause right know i feel like a leave on a breeze
Who knows where i'm blowin
Who knows where i'm going
Hush now kid, she say
Why so serious, we are all here to play
But i don't have the answers, there isn't much i know
It's making me nervous, when i don't know where to go
Other people have a purpose, a goal
Not me, i'm just a wandering soul
You little birdie just have to do some more flying
Than you'll know
Those people are in peace with them selfs, or lying
I know where to stop
I know where you going
You just keep on Rocking
'Cause sure as hell, we're already Rolling
Bedankt allemaal voor jullie reacties en jullie steun, ik heb het waanzinnig gehad en hopelijk heb ik iemand kunnen inspireren om ook zijn tassie in te pakken. Vergeet niet om mijn filmpje te
bekijken op deze site en wees niet bang om het volume wat omhoog te draaien. Tot slot, Ricky zal Ricky niet zijn als hij niet afsluit met een stomme one liner.
Durf geld te laten rollen, durf te doen, praat met mensen en durf te leven!
Laters
