Ja dat was het dan, zolang en toch zo kort, zoveel mee gemaakt maar nu lijkt het net alsof ik een keertje met mijn ogen hebben genkipperd. Ik ben 4 Januari thuis gekomen en het duurt ff voordat ik mijn draai kan vinden, rusteloos, dat is het goeie woord, als je de laatste tijd altijd op pad, altijd onderweg bent, altijd mensen om je heen hebt, dan moet je een beetje wennen in je kleine huisje. Ik had verwacht dat ik de tv gemist zou hebben, maar ik vind er geen reet aan.

Larissa en Wendy stonden mij op te wachten met ballonnen in de aankomst hal, en na een peukie en een bakkie bracht Wendy ons naar Den Helder, wat ik heel erg fijn vond want ik was een beetje moe en had niet zo'n zin om in de trein te zitten, ik zat lekker op de achterbank sigaretjes te roken. Thuis aangekomen ging Wendy gelijk naar huis omdat ze de volgende dag moest werken en ze woont namelijk in Huizen dus ze had nog een mooi ritje voor de boeg. Larissa bleef nog even plakken maar moest de volgende ook gewoon werken, tja daar zit je dan, geen katje om je heen om ff een aai te geven, een beetje Marc- Marie te kijken en 24 keer heen en weer naar de keuken lopen. De volgende dag ging al wat beter, Larissa had alles brandschoon achter gelaten en had ook boodschappen gedaan dus dat maakt het wat makkelijker om te aarden, maar er is mij wel iets duidelijk geworden, ik ben 9,5 jaar geleden met reizen begonnen, toen nog betaald, en elke keer als ik wat langer op de zelfde plek moet blijven, dan word ik onrustig van binnen, sommige mensen moeten lekker een beetje rond fladderen en kijken wat je opraapt als er wat op je pad valt. Ik wil mensen ontmoeten, ik wil alles zien en alles doen, ik ben een avonturier en die hoort niet in een huisje te zitten waar hij 's ochtends met zijn brood trommeltje onder zijn arm de deur dicht slaat om hetzelfde te gaan doen wat hij gister ook al gedaan had.

Ho Chi Minh, Na Thrang, Hoi An, Hué, Ha Noi, Shanghai en Hangzhuo

Zoals je ziet heb ik een verhaaltje over geslagen, misschien ben ik aan het begin wat verwend geweest met verhaaltjes die 4 tot 500 keer gelezen werden, nu tikken de verhaaltjes nog de 100 niet aan, dus, zoals een waar Rockster betaamt had ik er niet zo zin meer in, maar ik wil mijn vaste fans ook niet in de kou laten staan natuurlijk, dus hou je vast en ga er lekker voor zitten want we pakken de bus van Sihanoukville naar Ho Chi Minh.

Nadat ik 's ochtends nog met Wendy (Meder) een eitje op het strand had gegeten was ik 's middags naar het consulaat van Vietnam geweest voor een visum en 's avonds pakte ik de bus, zoals gebruikelijk duurde alles 3 keer langer en moest ik minstens 3 keer over stappen, na een uurtje of 12 kwam ik aan en ik had een beetje jeuk op mijn rug, in het geusthouse toch maar ff in de spiegel kijken, ik had ze niet geteld maar ik had op zijn minst 40 vlooien beten, ik zat helemaal onder. In Ho Chi Minh (Saigon) ben ik naar de tunnels geweest waar de Vietcong zich eigen had verborgen, dat was wel aardig, ben zelf nog door zo'n krap tunneltje gegaan. Ho Chi Minh is niet mijn stad dus we pakken de bus naar Nha Trang. Nha Trang is een badplaats, ik wou nog ff een kleurtje op pikken om er jong en fris uit te zien, helaas regent het in centraal Vietnam in deze tijd van het jaar, wist ik dat, dus we pakken de bus naar Hoi An. Hoi An is een klein touristisch dorpje, welke ik fantastisch vond, lekker de barretjes af struinen en een stuk in je kraag zuipen om vervolgens te denken dat je de koning van de wereld bent, dat hield op toen ik 25 dollar verloor met poolen tegen meisjes, met de staart tussen mijn benen pakte ik de bus naar Hué. Hué is het culturele centrum van Vietnam, met dichters en creatievelingen, ik vond er niet zo heel veel aan, maar ik moet ook zeggen dat ik niet zoveel gedaan heb, het is weer tijd voor de bus en we gaan naar Ha Noi. Ha Noi is de hoofdstad en net zoals Ho Chi Minh lekker druk, maar het is iets te druk voor mij, dus, hup in het vliegtuig naar Shanghai, mijn stad, hier heb ik het weer fantastisch gehad natuurlijk, ik ben nog een daggie naar Hangzhuo geweest, dat vond ik geen reet aan, zo, dat is dat.

Mensen vragen wel eens aan me wat nou het mooiste is wat ik gezien heb, als het een meisje is dan zeg ik, ik kijk er nu naar. Nee, ik zeg altijd het niet uit maakt wat je ziet maar met wie je het ziet, reizen gaat voor mij om wie je ontmoet, die mensen maken de trip voor je. Ik heb er wat facebook vriendjes aan over gehouden en wat adresjes en die mensen zal ik misschien ooit nog wel zien, met sommige mensen krijg je wat meer een band en daar heb ik nog steeds contact mee of de mensen die betrokken zijn bij het weeshuis waar ik gewerkt heb, we krijgen gelukkig steeds meer sponsors maar zijn er nog lang niet,, dus ben je geintreseerd om wat te doen, stuur mij ff een mailtje. Maar er zijn er twee waar ik echt vrienden mee ben geworden, met Stig, ik geniet van onze discussies en zijn gezelschap, heel relaxed, we hebben totaal zo'n 4 weken met elkaar door gebracht maar zaten niet boven op elkaars lip, soms kwamen we elkaar in een restaurantje tegen, soms spraken we wat af en we planden niet langer als een dag vooruit, heerlijk, 1 keer zag ik hem op straat lopen en dat was een uitgelezen kans om hem een hartverzakking te geven, ik besloop hem van achter en gaf een ruk aan zijn tas, zijn gezicht, onbetaalbaar. De andere is Nikki, een beetje gek en een grote bek met een geheel eigen stijl, mijn bitch voor life en we laten de straten van Shanghai harder rocken dan dat ze al doen. Sowieso in Shanghai heb ik een cluppie maatjes nu.

Zoals jullie weten, wil ik in Shanghai gaan wonen en Chinees studeren, het zal wel ff (een paar jaartjes?) duren voordat het zover is, maar goed ik heb nu in ieder geval een doel. Als je voor mijn trip had gezegd dat ik in China zou willen wonen had ik je voor gek verklaard, maar er is op dit moment niets dat ik liever wil, misschien vraag je je eigen af, waarom dan? Ja dat weet ik ook niet zo goed, het is meer een gevoel denk ik, ik dacht er over na toen ik van het hostel naar het vliegveld ging, ik zal het proberen uit te leggen.

Ik pakte mijn tas en liep de trap van het hostel af, een beetje te neer geslagen omdat dit het einde was, een beetje vrolijk omdat dit een nieuw begin was en een beetje nerveus omdat ik niet weet hoe de komende tijd zal gaan. Ik sloeg links af en keerde de straat in, de brommers en auto's rijden lekker door rood, de staal bewerker zit zich eigen weer te vervelen op zijn stoeltje, het voltallige personeel van een bedrijf is druk bezig met ochtend gymnastiek terwijl andere mensen hun ontbijtje kopen bij 1 van de vele standjes om die vervolgens met open mond, al pratend en luid gesmek te verorberen, links van mij roggelt een vrouwtje op straat terwijl haar vent naast haar op zijn gemakkie zijn neus leeg aan het baggeren is, vanachter word ik bijna aangereden door een electrisch brommertje, die sluwe sluipmoordenaars hoor je nooit aankomen, ik kijk omhoog naar de flatjes in de buurt, met zo'n ± 130 meter hoogte noem je ze hier flatjes, ik duik de metro in om 1 van de 10 lijnen te pakken, ik pak mijn pasje die je kan gebruiken voor de bus, de trein, de taxi, de pond, de maglev en natuurlijk de metro, de poortjes gaan open en ik kan mijn saldo op het schermpie zien, na een half uur stap ik over naar de maglev, de magnetische zweeftrein, de enige ter wereld, blijft een raar gezicht zo zonder wielen, ik zoek een plaatsje en we gaan zo'n 15 centimeter omhoog, we worden afgeschoten en vliegen door het landschap met 430 kilometer per uur met op de achtergrond de meest futuristische skyline ter wereld, Pudong, met zijn oriental pearl tower en world financiel tower. Deze stad is geexplodeerd, tien jaar gelden stond er nog niets op Pudong. Ik kreeg weer een beetje een onrustig gevoel maar bedacht me dat ik mezelf niet zo druk moet maken, gewoon achter over zitten en genieten van het moment, van mijn stad en net zoals Shanghai gewoon meegaan met de flow en je eigen aanpassen. Ik dacht terug aan een gedicht die ik geschreven had tijdens mijn reis en die wil ik niet aan jullie onthouden, voordat er een wijsneus is die mijn grammatika wil verbeteren, bedenkt dan dat ik alleen 5 jaar mavo heb.

Serendipity

Serendipity says that life is like a trainride

Just sit back and hold on tight

Towards the future, the great unknown

Not lonely, but yes i am alone

Or am i now, maybe i'm just searching

Or maybe not, but i'm definitely lurching

That's why i have to slow down to clear my mind

So Serendipity can show me what i'm trying to find

'Cause right know i feel like a leave on a breeze

Who knows where i'm blowin

Who knows where i'm going

Hush now kid, she say

Why so serious, we are all here to play

But i don't have the answers, there isn't much i know

It's making me nervous, when i don't know where to go

Other people have a purpose, a goal

Not me, i'm just a wandering soul

You little birdie just have to do some more flying

Than you'll know

Those people are in peace with them selfs, or lying

I know where to stop

I know where you going

You just keep on Rocking

'Cause sure as hell, we're already Rolling

Bedankt allemaal voor jullie reacties en jullie steun, ik heb het waanzinnig gehad en hopelijk heb ik iemand kunnen inspireren om ook zijn tassie in te pakken. Vergeet niet om mijn filmpje te bekijken op deze site en wees niet bang om het volume wat omhoog te draaien. Tot slot, Ricky zal Ricky niet zijn als hij niet afsluit met een stomme one liner.

Durf geld te laten rollen, durf te doen, praat met mensen en durf te leven!

Laters

Siem Reap

Nadat we aangekomen waren in Siem Reap zei Stig dat we zes keer van vervoer middel gewisseld hadden, ja, je moet er wat voor over hebben om een beetje te reizen. Siem Reap is een klein plaatsje met zo'n twee miljoen bezoekers per jaar, die komen allemaal voor Angkor Wat (op wat sextouristen na), de tempels. De tempels waren fantastisch om te zien en helemaal als je er boven op eentje zit om naar de zonsondergang te kijken maar wat ik misschien nog wel leuker vond was, om de vrienden van Stig te ontmoeten, hij was hier betrokken bij een project dat helaas opgeheven is, maar hij heeft nog steeds contact met sommige, zoals Moon and Peter die ons bij een thuis hadden uitgenodigd, nu vind ik het Khmer eten al het beste van Azië maar niets is beter dan lekker eigen gemaakt natuurlijk. Het was een fijne avond en ik vond het verfrissend om Moon te horen praten, standaard conversaties in ontwikkelingslanden zijn dat westerse mensen zeggen: oh, wat een armoede en wij maar zeuren thuis en de lokalen reageren dan met: ja erg he, maar ja wat moeten we. Moon en Peter hebben nu een stuk land gekocht en laten een huis (1 kamer) bouwen, het is een stapje, ze werken lange dagen keihard zodat hun kinderen een goeie opleiding kunnen volgen zodat hun het goed hebben. Zo ook een andere vriend van Stig die ons mee nam naar een wegrestaurant,gezellig met z'n 3en op de motor, deed me denken aan Nepal, alleen toen gingen we 90 km per uur, lekker zonder helm natuurlijk. Hij werkt in een ziekenhuis en in het weekend studeerd hij in Phnom Phen en dat al voor drie jaar, dat is pittig, Stig sponsort hem een beetje zodat hij de bus kan pakken naar Phnom Phen.

Maar een andere vriend van Stig was weer het standaard geval, hij was een gids en heeft ons mee genomen naar de tempels, wat hij wel goed deed was dat hij spaans aan het leren was, maar de rest was standaard wanneer hij over zijn land vertelde, ja het is triest wat hier allemaal gebeurd is en als je de geleerde laag uit een bevolking haalt is het lastig om weer op te krabbelen, maar het is altijd wijzen, Thailand en Vietnam willen niet dat we rijk worden bla bla bla, als voorbeeld, met een ernstig gezicht zei hij dat ik mijn kaartje moest pakken en hij wees naar het bedrijf op het kaartje, jaha, zegt ie, een Vietnamnees bedrijf en huppa daar waren de puppie ogen, ja sorry, dan moet ik gewoon lachen en dat was een reactie die hij nog niet eerder had meegemaakt, ik zeg tegen hem, je hebt de grootste tempel ter wereld en er is absoluut niemand in Cambodja die zegt, he, hier gaan we ff geld aan verdienen - ja maar de regering...- ach schei uit met je regering die gaat gewoon voor het grootste zak geld- ja erg he zegt ie, maar het is zoals het is- en daar zit hem precies het mentaliteit verschil met westerse landen, ik heb dat nu in zoveel landen gezien, verandering moet uit de mensen zelf komen maar het is zoals het is, ja dan veranderd er nooit wat, ja maar jij bent in Nederland geboren, jaha dat klopt, ik word s'ochtends wakker en dan eet ik een stuk kaas, rol ik een blowtje en trek ik mijn klompen aan om in de tuin tussen de tulpen mijn geld boompie te snoeien. Ik denk dat Nederland ook wel genoeg oorlogen heeft gehad maar het gaat om de mentaliteit, Na de 2e wereldoorlog kwam hier een hoop ontwikkelings geld, het platgebombadeerde Rotterdam werd de grootste haven ter wereld in 1962 en hield deze positie vast tot Shanghai het in 2004 over nam, dat is een stukje mentaliteit, ach goed, ik word gewoon een beetje moe van al die westerse mensen die maar zeggen (en dan het liefst met een vingertje erbij) bedenk nou maar eens hoe goed je hebt in je eigen land, nou oké, bedankt Nederland, bedankt generatie die zich eigen de klote in heeft gewerkt zodat een stomme loodgieter als ik een beetje kan reizen, bedankt voor de mentaliteit om controle over mijn eigen leven te nemen, bedankt dat ik lekker kan ouwe tering hoeren over niks, bedankt dat ik denk dat het gras altijd groener kan zijn en dat ik zelf het gras groener maakt.

Battambang

Er is voor mij maar 1 manier van reizen wat het leukst is en wat een verassing, dat is per boot. Het leek ons wel een leuk idee om de rivier af te varen naar Battambang. Ik had me eigen een smalle rivier voorgesteld met hoge bomen aan weerskanten, misschien zouden we wel wat apen zien ofzo, Stig dacht er hetzelfde over bleek later want in plaats van een smalle rivier was het meer een enorme delta, wat een waanzig uitzicht gaf, ik vond het vooral bijzonder hoe die mensen daar leefde in een wereld van water en natuurlijk heb ik weer een slang gezien, in het water deze keer, ik weet ook niet wat ik er mee heb. Battambang zelf vond ik niet zo heel bijzonder en Stig vond dat ook niet, dus de volgende dag gingen wij naar

Phnom Phen

Phnom Phen is de hoofdstad van Cambodja en veranderd in een rap tempo. Als je hier bent dan moet je wel naar de killing fields, Pol Pot en de Khmer Rouge zijn algemeen bekend, ze vermoorde dokters, leraren, geleerde, en mensen met een bril, ook vermoorde ze hun kinderen want als je een land wilt veranderen dan moet het tot de wortels uitroeien, volgens mij zijn er zo'n 3 miljoen mensen vermoord op een bevolking van 9 miljoen, Cambodianen door Cambodianen. Er zijn hier niet zoveel oude mensen in Cambodja daarom noemen sommige van Stig's vrienden hem opa. Toen ik hier rond liep bedacht ik me eigen dat je altijd door de geschiedenis van een land gaat door zijn oorlogen, het is natuurlijk ook het meest aangrijpend in een geschiedenis, maar het blijft wel een beetje gek natuurlijk.

Hier in Phnom Phen was het tijd om een nieuw mobieltje te kopen, de mijne legt ergens in Angkor Wat. Ik wilde natuurlijk wel een beetje merk en een leuk kleurtje, 18 dollar, dat is toch mooi, alleen leest hij mijn Chinese sim kaart niet, maar ja, ik gebruik hem voor nu toch alleen als wekker en mij wekker verteld me dat het tijd is voor strand.

Kep

Kep is een gehucht met een lelijk strand en er gebeurt helemaal niks, zo dat is lekker. Ik had in de lonely planet gelezen dat ze hier de beste krab met de beste peper (uit Kampot) hadden. Nu neem ik dat niet zo serieus maar het moet even geprobeerd worden natuurlijk, van de vier dagen had ik drie keer krab gegeten (1 keertje garnalen) het is waanzinnig lekker, een bord vol verse krab voor een paar euro en dat sausie, daarvoor is Kep zeker een bezoekie waard. De saus bestaat uit grof gemalen (Kampot) zwarte peper, een beetje limoen, suiker en zout, het is zo lekker dat we naar de markt in Kampot moesten om peper te kopen (geen zorgen pa, ik heb voor jouw ook een zakkie), de markt is een ervaring op zich, nauwe paadjes en overdekt op zo'n 1 meter 65 hoog en overal tonnen met levende vissen en dingen wat er op lijkt.

Ook zijn we een daggie naar Rabbit Island geweest, lekker een prive strand opgezocht, we moesten natuurlijk een beetje relaxen voordat we naar Vietnam gingen. Nu had Stig er mij van verzekerd dat we geen visum nodig hadden voor Vietnam, dat klopt half, hij heeft geen visum nodig omdat hij Zweeds is, ik zat vast op de grens, ik stuurde voorzichtig aan om 'iets te regelen' maar het mocht niet baten, nadat Stig 35 minuten in Vietnam was kwam hij weer terug, ik vond dat wel een fijne gedachte want dan kon hij op mijn tassen letten in de bus, we besloten om naar de plaats heen te gaan waar we niet naar toe wouden, Sihanoukville, een badplaats, we moesten overstappen in Kampot en dat was voor mij het moment om te zeggen: Stig, waar is mijn rugzak -nou daar zegt ie- nee dat is mijn dagrugzak met belangrijke spullen -oh, had je nog een tas dan- ehm ja, mijn rugzak was in Vietnam.

Sihanoukville

Door een speling van het lot waren we hier beland en tot mijn genoegen kwam ik erachter dat het strand Serendipity beach heette, ach die gekke meid zit ook vol met verrassingen, een dag later werd mijn tas bezord in het guesthouse. Aanvankelijk was het de bedoeling om hier alleen het visum te regelen maar we hadden het zo naar onze zin dat we een tijdje bleven en zodoende had Stig geen tijd meer om naar Vietnam te gaan, maar je hoeft geen medelijden te hebben hoor. Nadat Stig vertrokken was zat ik een beetje op facebook, Wendy (als in Wendy Meder voor bekenden) stuurde een berichie dat ze in Singapore was met weinig zon, waarop ik zei dat ze dan beter hier naar toe kan komen, dat vond zij ook wel een goed idee, een paar toffe dagen gehad met als mooie afsluiter bier drinken door een snorkel op een boot tripje. De volgende dag was ik aardig kapot en Wendy zou s'middags vertrekken, toen we aan het ontbijt zaten op het strand begon het een beetje te regenen, dat was voor mij het signaal om na een kleine twee weken Sihanoukville te verruilen voor Ho Chi Minh (Saigon)

Helaas blinkt niet alles als een hondenlul in de maneschijn, Hierna zal nog een verhaaltje verschijnen over Vietnam en daarna ga ik terug naar Shanghai om daar de feestdagen te vieren, begin Januari vlieg ik terug naar Nederland en dan plaats ik mijn laatste verhaal.

Het leek mij wel is een keertje grappig om het andersom te vertellen, dus we beginnen in:

Bangkok

Afgelopen donderdag ben ik vroeg in de avond aangekomen in mijn hotel, de twee dames van de receptie noemde me handsome toen ze mij de sleutel gaven, ik wachte even voor oogcontact om vervolgens op mijn allercoolst te zeggen.... je weet mijn kamer nummer (vunzig) hehe, maar ze bleven alleen maar giechelend naar de grond staren, ach ik voel me al aardig thuis in Thailand. Na anderhalve dag filmpies te hebben gekeken op mijn kamer zou ik Stig ophalen van het vliegveld om 7 uur s'ochtends om vervolgens gezamelijk naar een ander hotel te gaan. Maar Ricky zou Ricky niet zijn als die dan nog niet lekker legt te ronken tussen een stel lege bierblikken, nou ja, dan zie ik hem wel in het hotel.

En inderdaad daar zag ik hem weer, mijn maat van de Trans Siberië Express, een hoop te bespreken natuurlijk. Hij heeft altijd een stapeltje foto's in zijn bagage, dat is leuk om te communiceren met mensen die geen Engels spreken, in dat stapeltje zat ook een foto van mij samen met Wim en Debbie, ik kan niet ontkennen dat ik de afgelopen zes maanden een paar kilootjes bent kwijt geraakt, ik schat een stuk of tien, deze polder jongen loopt gewoon niet zo goed op rijst. We zijn nu een kleine 30 uur verder maar we hebben alweer zulke lange gesprekken gehad, het is fijn om met iemand te kunnen debatteren over de meest uiteen lopende onderwerpen en Stig drinkt niet zodat ik mijn alcohol gebruik weer een beetje naar beneden schroeft, kan geen kwaad dacht ik zo. Helaas is Bangkok nog een beetje verwaterd zodat ik niks gezien heb hier, behalve dat blanke mannen hier heel erg populair zijn, snap er niks van, je ziet dikke witte mannen van middelbare leeftijd met de lekkerste wijven van Bangkok rondlopen..........haha, dat vind ik nou prachtig om te zien.

Nanjing

Jeeehhhh! weekendje Nanjing, James en ik hadden de treinkaartjes gekocht want de rest (Tang, Kate en Nikki) moesten werken, toen ik in het station door de poortjes wou lopen spuugde de automaat mijn kaartje weer uit, hé dat is gek, na 4 keer proberen ga je het natuurlijk voor een vijfde keer proberen, hè weer niet, vervolgens zei Kate dat de datum niet klopte, het kaartje was voor 5 nov en het was 4 nov, ik snap wel hoe het verkeerd is gegaan, 4 nov, 5 kaartjes, dat schijnt nogal moeilijk te zijn voor de loket dame, 2 verschillende getallen, maar wij hadden de datum niet gecheckt, ik kon maar 1 iemand de schuld geven......OH JAMES! dickhead, haha, de kaartjes omgewisseld, maar in plaats van de bullet train hadden we nu de K-train, ik weet wel waar de K voor staat, het duurde vier keer langer. Om 3.45 waren we aangekomen in het hostel, tijd voor een tukkie. De volgende ochtend werd James uit het hostel gekicked omdat hij een vervangend paspoort had, zijn paspoort lag bij de psb voor visum verlenging. Tijd voor wat Chineese logica, na zelfs twee keer met de politie van Shanghai gebeld te hebben voor bevestiging dat James, James is, accepteerde ze het nog niet, James ging zijn spullen inpakken en een maat is een maat, dus ik heb ze allemaal de tyfus in gescholden en ben met hem mee gegaan naar een andere accomodatie.

The rape of Nanjing

De meeste zullen het wel kennen.

Het museum is natuurlijk indrukwekkend, maar heel erg schreeuwerig, MASSAMOORD!!!! XXXX SLACHTOFFERS!!!!! MASSAMOORD!!!!!! Maar volgens mij had de regering wel wat meer had kunnen doen voor de bevolking, nadat de regering gevlucht was hebben de Chinezen alle poorten van de stad dicht gegooid op 1 na, het leger was vertrokken en zelfs nadat een klein groepje buitenlanders geregeld had dat Nanjing zich aan de Japanners over zouden geven in de hoop om geweld te voorkomen zei de regering nee, we zullen voor Nanjing vechten tot laatste man, ja dat kun je lekker stoer roepen ja, als je X kilometers verderop zit, de burgers waren uiteraard er niet tegen opgewassen, opgeofferd, dat dan weer wel.

Ik bagatelliseer hier niet, het blijft elke keer hart verscheurend als je met genocide word geconfronteerd, de vrouwen en meisjes werden om zo'n manier verkracht dat het het woord verkrachten niet meer volstaat. In zes weken tijd zijn er meer dan 300.000 mensen afgeslacht, dat is 1 mens per twaalf seconden.

Shanghai

Terug in mijn stad, ach man, wat vind ik het hier prachtig, aangezien ik de vorige keer al een verhaaltje over Shanghai heb geschreven heb ik niet zo heel veel nieuws te melden. Wel heb ik gemerkt dat het als 'white guy' niet zo heel moeilijk is om een baantje te krijgen, zo werden we benaderd op het stationplein toen we op onze K-train stonden te wachten, Kate vertaalde het voor ons zodat we wisten dat de beste man een baan aanbood in bar rouge want hij had meer Zweden voor hem werken, nu is James afkomstig uit Nieuw Zeeland (zijn achternaam is Vanas, dat dan weer wel) en ik kom volgens mij ook niet uit Zweden, ben wel is een keertje uit een Zweedse gekomen, maar dat telt denk ik niet helemaal. Het werd al snel duidelijk dat de beste man geen beste man was, maar een pooier, tja, dan moet je natuurlijk ff vragen wat dat nou verdiend, daar was hij nogal onduidelijk over maar wat wel duidelijk was dat het ook voor mannelijke klanten was, nou heb ik dat nooit geprobeerd maar ik denk niet dat dat wat voor mij is, je hoeft geen stront te proeven om te weten dat het niet lekker smaakt zullen we maar zeggen. Maar ach, zei de man, met baijiu word het allemaal een stuk gemakkelijker, Wahahaha, prachtig toch.

Na de vorige keer 3 weken in Shanghai te hebben vertoefd en nu 4 weken, zit er maar 1 ding op, ik moet in Shanghai gaan wonen, beetje Chinees studeren, beetje werken (nee, niet in bar rouge) want had ik al gezegd dat ik Shanghai prachtig vind, Shanghai is prachtig.

Iemand een huissie in Den Helder kopen toevallig?

Goa

Ja, het is tijd voor vakantie, dat begrijpen jullie natuurlijk wel met mijn zware haast ondoenlijke leven.

Benaulim

Vanuit Mumbai was het in de trein iets comfortabler, er was airco, maar net zoals in China zetten ze hem dan op zo'n 15 graden, ben net een beetje gewend aan tempraturen boven de 40 graden, dus nu lag ik met mijn Tibetaans dekentje te vernikkelen. Ik had mijn tassen met een kabeltje en een slotje vastgemaakt onder het laagste bed zodat ik wat beter lag dan op de weg naar Mumbai. Ik stapte uit in Margoa of Madgoan mag ook, om vervolgens naar Benaulim te gaan, wat hier in de buurt ligt. In mijn boekje van Goa had ik gelezen dat het goedkoop vertoefen was in Benaulim, hier is je gulden weer een daalder waard, ik heb een mooie grote kamer met badkamer en balkon voor 3 euro 50 per nacht. In Goa heffen ze geen belasting op drank zodat ik voor de verandering eens binnen mijn dagbudget kan blijven. Ik kwam s'avonds laat aan en had alleen een paar sneetjes wit brood met pasta op, ik liep de lange donkere weg naar het soort van centrum, en zoals altijd, de eerste keer dat je ergens loopt lijkt de weg heel lang en dat er overal zwerfhonden liepen maakte mij nou ook niet echt blij, in de struiken achter mij hoorde ik geritsel en dat een paar keer tijdens mijn nachtelijke wandeling, ik begon mij eigen toch af te vragen wat dat nou was, gelukkig kreeg ik gauw antwoord, een zwijn dat nieuwsgierig was geworden kwam even een kijkje nemen, daar word ik nou niet vrolijk van, voor mij is dit een wild dier, de volgende dag in het daglicht kwam ik erachter dat heel normaal is dat varkens hier rondlopen, maar dat wist ik toen nog niet, nadat ik wat gegeten had zag ik er tegenop om terug te lopen, ik loop liever s'nachts door een ongure buurt vol met boefjes, dat is veel makkelijker, kansen in schatten, confrontatie aan gaan of weg rennen en hopen dat ze meer roken als jij. Maar een lange donkere weg met zwerfhonden en ''zwijnen'' maakte mij behoorlijk nerveus, ik was ongeveer drie keer sneller terug dan dat ik heen was gegaan en ik trok de koelkast open die hier in de gang staat, vol met bier en water, mooi leven.

Benaulim is een kleine vissersplaats en hier waar ik verblijf, Jack's corner, is de hangplek van de vissers naast Jack's corner bar, dat ziet eruit als een kroeg voor mij, maar helaas spreek ik geen Konkani, Marathi, Hindi of portugees, dus ik kan er wel gaan zitten, maar na drie keer als een idioot naar de ruige mannen te hebben geglimlacht houd het communiceren ook op. Daarom had ik een flessie Royal Stag gekocht, een bocht dat ze wishkey noemen die ik kende van Nepal, alleen hier word het 'produce of India' genoemd, waarschijnlijk omdat ze dan wat eigen rotzooi bij de schotse wishkey flikkeren, maar hij lijkt zachter te smaken dan die van Nepal, of mischien is het dat het hier maar 1 euro 30 kost voor een medium fles. De volgende dag was ik een beetje zeeziek en de toast waar ik s'ochtends anderhalf uur op gewacht heb (tjonge jonge wat zijn die Indianen allemaal wezenloos joh) was ook niet echt bevredigend, tijd voor een mooi stukje waterbuffel steak (zoals je weet zijn koeien in India heilig, die eten ze niet, die laten ze met grote etterende wonden overal rondschijten) ik liep naar het strandtentje toen ik een knal hoorde, aanvankelijk dacht ik dat het onweer was, want het is nog steeds monsoen, maar de herrie hield aan en ik keek in de lucht en zag een bal van vuur door de lucht vliegen, dat ging zo 20/30 seconden door totdat het helemaal verdween. Ik liep naar de strandwacht en vroeg wat dat was, hij zei 'wat bedoel je', Jezus Christus, weer zo'n sufgerukte mongool, -ERISNETEENWEETIKVEELWATINDELUCHTGEEXPLODEERD- oh dat zegt ie, dat was een vliegtuig, schijnbaar normaal hier. Nou goed, ze hoeven in ieder geval het reddingsteam niet wakker te maken aangezien het vliegtuig helemaal was opgebrand, scheelt ook in de kosten bij een begrafenis.

De vis hier word rechtstreeks vanuit de zee op je bordje gegooid, nou ja, eerst pleuren ze het in een jus van allerlei heten kruiden die je maar kan vinden, curry genaamd. Nu weet ik wel, ik ben verziekt door de vis van mijn pa, er gaat niks boven een met liefde bereid visje door een oud visserman, goh, vooral op de camping, 17 jaar en met een kater op staan, in de tuin gaan zitten om een peuk in je nek te douwen en dan pa die vraagt, wat wil je? Ik heb een scholletje, een tongetje, wat kibbelling of wil je wat scharretjes? Nou ja, ik heb niks op de agenda vandaag, dus als je toch bezig bent. Prachtige herrineringen, maar goed, het blijft toch zonde hier van dat visje net uit de zee, beetje pekelen en in de pan, misschien een stukkie citroen erbij maar dat is het dan wel. Het is hier laagseizoen en dat is te merken ook, het is een leuk plaatsie om een paar dagen het strand voor jezelf te hebben, maar ik begin me nu te vervelen. Het is tijd voor Baga.

Baga

Tja hier ook laag seizoen natuurlijk, dus het gros wat er rond loopt zijn mannen van middelbare leeftijd uit de middenklasse van Mumbai. Op het strand van Baga was er maar één bezienswaardigheid en dat was ik, als ik me ogen opende tijdens het zonnen was het niet ongewoon dat er acht wezenlozen mij stonden aan te staren, soms word je er een beetje moe van maar het is ook prachtig om te zien als je zegt: wat kan ik voor jullie doen mannen, dat ze reageren of ze hier te maken hebben met Brad Pitt (tja iemand moet de plaats van die ouwe in nemen) soms sta je gerust 10 minuten te poseren en vormt er soms zelfs een kleine

wachtrij van mensen die met mij op de foto willen. Op het stukje strand waar ik lag was ik ook de enige bleekscheet dus alle verkopers kwamen bij mij langs, in India kennen ze het woord 'nee' niet, dat vind ik prima, uren heb ik met ze gekletst wat erg leuk was en zo wat meer te weten te komen over hun cultuur, in het zand had ik 'NO' geschreven dus elke als ze weer vroegen of ik wat wou kopen verwees ik daar naar, ik was de enige die er om kon lachen.

Ik heb in totaal 1 foto genomen in Goa en ben niet eens naar Old Goa geweest, (ooit 1 van de grootste steden ter wereld) dat zegt genoeg denk ik zo, ik heb hier een prachtige tijd gehad, ontzettend veel mensen ontmoet en elke avond heb ik met een andere groep mijn nek volgetrapt met drank, dit is een plaats die ik wel een keertje in het hoogseizoen zou willen meemaken.

Reizigers noemen China en India vaak in één adem, nu ik alweer bijna twee weken in Shanghai zit kan ik met een gerust hart zeggen dat dit belachelijk is. Ook is India vaak een onderwerp in hostels en als ik begin te vertellen denken ze vaak dat ik India haat en er nooit meer naar terug wil, ik weet niet hoe mijn verhaaltjes op jullie overkomt maar ik vertel gewoon wat ik zie, dat betekent niet dat ik er nooit maar naar terug wil. Hoewel ik op de bonnevooi door India bent gereist heb ik de touristische route gedaan en het land heeft natuurlijk zoveel meer te bieden, ik zou het denk ik niet zo gauw een tweede keer in mijn eentje doen, niet omdat ik geen sterk karakter heb, wees daar maar niet bang om, maar je ziet zoveel dat je het soms mist om het met iemand te delen die wat dichter bij je staat dan iemand waar je de vorige avond twintig bier en een fles vodka mee gedronken hebt. Toen ik in India was omschreef ik het als waanzin, nu, na wat relativering, zal ik het anders omschrijven.

India is interessant

Delhi, Agra, Jaipur, Jodhpur en Mumbai

Het was dat een Backpacker mij de tip gaf dat het heel gemakkelijk was om in Nepal een visum voor India te krijgen, anders was ik er waarschijnlijk niet heen gegaan. Ik heb mijn visum laten regelen in Pokhara, dan gaat er iemand met jouw paspoort helemaal naar Kathmandu en zo'n tien dagen later kan je hem weer oppikken, gemak dient de mens. Mijn visum voor China heb ik wel zelf geregeld in Kathmandu, s'ochtends aanvragen en s'middags ophalen, alleen hadden ze er niet bij verteld dat ik in US Dollars moest afrekenen, moest ik helemaal terug naar Thamel (backpackerswijk) om geld te wisselen, een race tegen de klok, nadat de vierde bureau de change tegen mij zei dat ze alleen buitenlands geld om wisselde werd ik ff goed pissig, je bent een geld wisselaar of niet, na wat heen en weer gemor had ik 100 dollar op zak en kon ik weer terug vliegen, het mooie is dat niemand zich aan de verkeers regels houd en ze kunnen moeilijk over je heen rijden, na wat piepende remmen, getoeter en gescheld, had ik nog 5 minuten om mijn visum op te halen, Rockster Ricky was weer keurig op tijd dacht ik zo.

Delhi

Je mag gerust van mij weten dat ik een beetje bang was voor Delhi, ik had mijn hotel (en vliegticket :-) een dag van te voren geregeld en ze kwamen mij keurig op halen, hoewel mijn budget het niet echt toelaat had ik besloten om te overnachten in hotels van rond de twintig euro per nacht, dan zit je in de luxe hotels met 24 uurs room service en iedereen behandeld je alsof je de kroonprins van het koninkrijk der Nederlanden bent. Je hebt ongetwijfeld goede budget hostels, maar de meeste zijn drama, is niet leuk hoor, opgevreten worden door vlooien, bedbugs en weet ik veel allemaal, het meest irritante is als je een boekie ligt te lezen met je hooflamp, dat de halve discovery channel tegen je harses aanvliegt.

Onderweg naar mijn hotel viel het mij gelijk op dat India een stuk meer ontwikkeld is dan Nepal, je ziet fabrieken en de wegen zijn stukken beter, de chaos is hetzelfde als in Kathmandu alleen is Delhi een paar keertjes groter, dus de chaos ook, maar dat is niet zo erg, eigenlijk is het wel heel makkelijk, lopen waar je wilt en zo, het mooiste vind ik als ik een stuk of 8 rijbanen moet oversteken, dan loop ik met mijn hand vooruit alsof die geheime krachten bezit en dat doet die ook, iedereen stopt vooralsnog. Nadat ik de volgende dag een route door India uitgestippeld had, heb ik de treinkaartjes gekocht op het station, daarna was het tijd voor wat sightseeing in deze bende, ik liep naar een rickshaw (tuk-tuk) en ik wou naar de red fort, het enigste wat ik wist van Delhi, want ik heb geen boekie ofzo, het was een aardig stukkie ernaar toe en ik had 300 roepies in gedachten, ik zei tegen de chauffeur, red fort - 200 roepies, hij zei ok en ik dacht kut, ik betaal teveel (80 - 100 roepies is een mooie prijs). Bij de red fort heb je een apart loket voor buitenlanders, je betaalt 10 x meer dan de inlanders, maar je hoeft niet in de rij te staan waar iedereen als een stel apen loopt voor te dringen, een Indiaans meisje, die geen zin had om in de rij te staan, vroeg aan mij of ik twee kaartjes kon kopen, ik zei natuurlijk, ze gaf me 500 roepies en ik gaf haar twee kaartjes, ze bleef wachten op haar wisselgeld, met een glimlach gaf ik haar een knikje naar het tarieven bord, zij had er net een weekbudget door heen gejast, haha, volgens mij kreeg ze later haar geld terug maar zo niet, jammer dan, ik deed dit om dat ze tot twee keer toe een zooitje toeristen om ver liep, het is een ontzettend onbeschaafd land, dus, when in Rome.......

Ik heb een beetje door Delhi getoured en ook wat gelopen, ik heb dan het gevoel dat de stad een tipje van de sluier voor mij oplicht, je loopt wat rond, verdwaald wat en dan kom je in de buurtjes die het daglicht niet waard zijn, in en in triest, het is goed mis in dit land, zolang de discriminatie hier hoogtij viert zal het niet zo gauw beter worden, maar ik geef ze een betere kans dan Nepal, want hier hebben ze wel een economie, en zoals iedereen weet is dat er eentje waar je u tegen zegt, er is geld, maar volgens mij geven ze gewoon geen ruk om hun medemens. Volgens mij probeerde iemand een oplichtings truc bij mij, ben er niet zeker van maar het ging zo, hij ging heel dicht op mij lopen en dan doe ik altijd de handjes in de zakken, blijf ff wachten zodat hij mij wel moet passeren, maar het is hier zo druk, dus elke keer liep hij weer tegen mijn anus aan, toen trapte hij tegen mij voet en gaf mij de schuld en begon met zijn verhaal, ik maakte hem duidelijk dat hij zijn bek moest houden en niet zo moest janken, hij begon een beetje om zich heen te kijken (waarschijnlijk voor vriendjes) waarop ik mijn rugzak al wat gemakkelijker begon te maken om 1 van de zes 650 ml flessen bier te pakken, prachtig verdedigings wapen of niet dan, hij had geen zin in een confrontatie en verdween. De volgende dag, was een zaterdag, dan zie je pas drukte, ik heb mijn eigen er tussen gegooid en werkelijk tientallen lui moesten mijn tattoo's aanraken, onwijs irritant en goor, eentje pakte mijn arm vast en die wou ik me toch maar een beuk geven, hij dook snel weg in de drukte, bizar hoe je zo snel kan verdwijnen in de mensen massa. Later ben ik naar een moskee geweest, schijnbaar de grootste van India, wat een lekker sfeertje hangt daar, ik liep de lange weg naar de ingang en stuk voor stuk lopen ze je uitdagend en boos aan te kijken, één ging er voor me staan terwijl zijn vriend mij begon uit te lachen, ik lachte vriendelijk naar hem, heb niet zo'n zin in een paar duizend moslims op mijn dak, bij de ingang zaten ze deze blanke hond weer zo gezellig aan te kijken en werd de sfeer iets te grimmig voor me zodat ik besloot om niet naar binnen te gaan, om te draaien en weg te wezen hier, ik vraag me af hoe een moslim ontvangen word als hij een bezoekje wilt brengen aan de grote kerk van Amsterdam.

Agra

De trein gepakt om zes uur s'ochtends, kwam ff na achten aan, je loopt door de uitgang en je stapt uit in een jungle van mensen die allemaal geld aan je wilt verdienen en allemaal een zielig verhaal hebben omdat ze thuis een paar mondjes moeten voeren. lekker rustig in hoekje zitten en tegen iedereen zeggen dat ze het heen en weer kunnen krijgen, eerst ff een sigaretje. Nadat de ergste drukte weg was, koos ik er één uit die het geluk had om de hele dag te mogen rond rijden in zijn rickshaw, mooi prijsie gemaakt en op naar de Taj Mahal. Ik betrad de heilige plaats der liefde via de zuid ingang, ik wou niet gelijk naar het gebouw zelf, eerst even door het park lopen, ik ging naar links en zag een lijn mensen staan, ik realiseerde dat dit de west ingang was, ik draaide om, alleen kwamen er twee lui van de beveiliging aan die zeiden dat ik in de rij moest gaan staan, ik zei dat het een misverstand was en dat ik net gecheckt was, een lang verhaal volgde waarop ik reageerde met, als je zo goed oplet dan zag je dat ik net kwam aangelopen, toen kreeg ik de V.I.P behandeling, ik werd weer gefouileerd (ik had nog steeds mijn lucifers haha) en ze checkte mijn rugzak weer, ik had twee boeken bij me, één gids van Goa, die mocht ik houden, maar mijn Nick Stone wouden ze afpakken, het intereseert mijn geen reet welk corrupt land het is, of welk leger onderdeel er voor me staat, Nick en ik zijn onafscheidelijk, het was tijd om stennis te schoppen, en dat deed ik ook, met een zuur gezicht gaf hij het boek terug aan mij, meneer irritant, ik pakte mijn tas, liep weg en zei, thanks moran.

De Taj Mahal is iets bijzonders, je voelt het als je er rond loopt, het is werkelijk schitterend. Het is een van die gebouwen die bij veel reizigers op de checklist staat, ik werd dan ook niet teleur gesteld, een prachtige aanvulling op mijn toch al zo'n mooie reis. Verder ben ik naar de baby Taj geweest, de red fort van Agra, en een buitenhuis van een 1 of andere koning.

Jaipur

S'avonds om 23.00 uur was ik weer in het hotel in Delhi, s'ochtend om zes ging mijn trein naar Jaipur, daar aangekomen heb ik het lekker rustig aan gedaan, de volgende dag was het tijd om met een taxi wat rond te rijden, ik heb weer de highlights gedaan en ik ben naar het Amber fort geweest en dat was super, heel mooi, alleen begin ik nu zo langzamerhand gek te worden van al die Indianen (van de taxi chaffeur tot de hotel manager, en van de sigaretten verkoper tot de sergeant van een 1 of ander gebouw) die aan me vragen, alleen? geen vriendin? getrouwd? en dat herhalen ze op zijn minst tien keer, mijn taxi chauffeur heeft 2 vrouwen, eentje in India en eentje in Japan, hij zal hier vast hoog op de apen rots zitten maar nadat hij zei, als je geen vrouw hebt dan heb je geen goed leven hebt begon ik een beetje bij hem te vissen, na een kwartiertje informatie somde ik voor hem op dat zijn vrouw in Japan zo gek als een deur is en dat zijn eerste vrouw (die beloofd is aan hem toen hij twintig was en zij twaalf) die andere vrouw helemaal niet goed keurt maar geen andere keus heeft en hij haar dwingt om het te accepteren en dat ze daarom altijd ruzie hebben, nou lekker leuk leven heb je, ik heb hem daarna er niet meer over gehoord.

Uiteraard aan het einde van de dag werd ik weer in een juwelier gedumpt, viel me mee dat dit het enige was en dat we nog niet naar een tapijt weverij, handicraft bende of rotzooi stenen waren geweest. Maar dit keer was het anders, de man van het juwelen zaakje wou graag dat ik voor hem ging werken, hij zag aan mij dat ik een uitstekende zakenman was, waarop hij kon bouwen en zeg nou zelf, iedereen wilt wel meer dan 10.000 euro verdienen met import-export van juwelen. Dus er komt een jongenman binnen, met een semi-vetkuif en half geschoren hoofd, ondergetatoeërd, een vuile kaki broek aan met kisten tot ongeveer zijn knieën, een ongeschoren harses met bloedrooie ogen en wallen waar je u tegen zegt en dan ga jij me vertellen wat een goeie zakenman ik ben, wat een prachtig land is dit toch.

De volgende dag ging ik eerst mijn treinkaartje regelen, je moet goed opletten wat er op je treinkaartje staat want ze verkopen je ook een kaartje als je op een wachtlijst staat zodat je op de dag van vertrek mag hopen dat ze een plekkie voor je hebben, maar eerst even uitchecken bij het hotel, het koste 3500 roepies(52 euro) per nacht, maar ik had het voor 1800 roepies en een gratis ontbijt, ik had nog 1600 rps open staan, maar tijdens het uitchecken was alles ok, dus ik naar de taxi en zei op naar het station, ik was aardig in mijn nopjes dat ik in het land van de oplichters eens een centje terug kreeg, maar helaas, de hotelmanager en zijn maat stonden mij op te wachten toen ik uit het station liep, dat was even jammer. Tijdens het rondrijden zag ik op een drukke stoep een naakte oude man staan, totaal verward, geen ziel die ook maar een krimp gaf.

Jodhpur

Even na tien uur s'avonds kwam ik aan in Jodhpur, de blauwe stad, die in tegenstelling tot de roze stad (Jaipur) wel echt blauw is, ik sprong in een rickshaw en werd gedropt in een alleraardigst guesthouse, het was nieuw maar zat in een ouwe tempel en ik kon het fort zien vanuit mijn bed als ik op mijn flatscreen voetbal aan het kijken was, harstikke mooi, het was inmiddels 11 uur, maar er werd nog een potje macaroni voor mij gemaakt, daar zit je dan op een dakterras met een panoramisch uitzicht, een kouwe kletser zou het plaatje afmaken, maar om een 1 of gekke reden word bier/drank niet echt verkocht in restaurants en hotels, nou goed, een lemmetje is ook lekker zullen we maar zeggen. Ik had weer een rickshaw gehuurd voor de dag en die heeft mij lekker rondgetuft. S'avonds vroeg ik aan de eigenaar of hij een goed restaurant wist in de buurt, hij legde mij de weg uit naar Cozy guesthouse en zei dat ze daar bier hadden(stond niet op de kaart maar werd wel verkocht), dat klonk als muziek in mijn horen, ff een douchie gedaan en hup, op pad, nadat ik mij een weg had gebaand in de nauwe straatjes vol met koeien, kippen, geiten en ander soorts wat op een kinderboerderij thuis hoort was ik in Cozy beland en tot mijn verbazing zag ik de eigenaar achter de toonbank zitten, haha, deze toko was ook van hem, tjonge jonge, maar eerlijk is eerlijk, ik heb lekker gegeten en kon het mooi weg spoelen met een kingfisher en ik had uitzicht op het fort, plaatje compleet. Op de terugweg hing mijn hoofd iets lager dan op de heenweg en dan valt het op hoeveel stront en teringzooi er legt, en niemand schijnt het erg te vinden, ik bedoel je kan arm zijn maar ff een bezempie over je stoeppie trekken kost geen geld denk.

Mumbai (Bombay)

Na heerlijk twintig uur in een non-aircon sleeperclass bovenop mijn tassen te hebben gelegen, was ik aangekomen in Mumbai, de grootste stad van India met de grootste film industrie ter wereld, ze hebben ook de grootste krottenwijk van Azië, maar laten we het touristisch houden. Het lokale treinverkeer in Mumbai is het drukste ter wereld, tijdens spitsuur kunnen er 4700 mensen in één trein zitten met negen wagons, die trein is gemaakt voor 1700 mensen, ''Super-Dense Crush Load'' noemen ze dat, 14-16 mensen per vierkante meter, je snapt dat ze niet allemaal staan, het drukste stukje van de spoorweg vervoert 900 miljoen mensen per jaar. Per jaar sterven er 3500 mensen doordat ze uit de deur vallen of dat ze geraakt worden door overhangende kabels, dat zijn er tien per dag, ze zijn hier echt niet lekker hoor, ik heb die treinen gezien en ze hangen gewoon uit de deur, waanzin.

Dit keer is geen fort, ik ben naar het Elaphanta eiland geweest, daar heb je grotten met uitgehouwde Hindu goden, de pond er naar toe was leuk, schitterend uitzicht over Mumbai, alleen het was een beetje lang, 2 uur, heen en terug, helaas kon ik daardoor niet meer naar het Prince of Wales museum, maar ik heb er wel een mooie foto van gemaakt, terwijl ik daar vandaan verder liep kwam er een politieman naar me toe die mij vertelde dat ik hem 200 roepies boete moest geven, in zijn hand had hij mijn net weggegooide peukkie, ik pakte het peukkie vast met mijn rechterhand maar hij bleef hem stevig vast houden, met mijn linkerhand greep ik zijn hand en draaide hem een stukkie zodat hij losliet, het peukkie gooide ik in de prullenbak en keek hem aan met wat is het probleem, good day to you sir, zei hij. Klein risico'tje daar, maar ik ben er vrij zeker van dat zo'n regel niet bestaat gezien de teringzooi op straat.

Het touristische gebeuren in Mumbai vond ik wat meer geciviliseerd dan de andere plaatsen, hier vroegen ze netjes of ze mijn tattoos mochten bekijken en of ze een foto mochten maken van mijn nieuwste aanwinst, ze smeren hier allerlei soorten troep in hun haar, tika's die over heel hun gezicht heen zit en ze hebben henna van hun vingertop tot ongeveer hun schouder, ik begrijp niet wat ze nou zo bijzonder aan een tattoo vinden, maar goed, als ze het netjes vragen ben ik niet te beroerd om met ze op de foto te gaan, moet er maar eens geld voor gaan vragen eigenlijk.

Ik vroeg, aan de backpacker die mij de tip gaf over India, hoe was het? It will blow your mind, zei hij, en dat doet het ook, de geuren en de kleuren, de drukte en de chaos, het verkeer dat af en toe zo bizar is, ik zat in een rickshaw toen wij een man aanreden (niet hard, maar toch), voor je maken er een paar een klapper, links maakt een man met zijn vrouw en kind onbedoeld een wheelie op zijn motor en ze flikkeren allemaal op de grond tegen een achtergrond van bedelaars, zwervers, stonede kindjes en ernstig verminkte mensen, maar je wilt niet te lang kijken want dan mis je weer van alles rechts, waanzin, ik zeg het je.

Er zijn mensen die helemaal gek zijn van India, iedereen heeft zo zijn favoriete land, ik vind er niet zo heel veel aan, het is bijzonder maar dat werkt maar even, het is er vies en smerig en veel mensen vertonen dieren gedrag, als je niet begrijpt wat ik daarmee bedoel, moet je er zelf maar een kijkje nemen, tot nu toe heb ik eigenlijk nog geen één Indiaan ontmoet die eerlijk en oprecht was, nu begrijp ik dat veel mensen moeite hebben om de eindjes aan elkaar vast te knopen, maar ik dacht in het land te zijn van Ghandi, karma, Hindu's, Boedhisten en dat soort geneuzel, werkelijk iedereen probeert je op te lichten, je word er moe van om altijd maar af te dingen en dan nog weet je niet echt of je een goeie prijs heb, ik wist dit allemaal van te voren, maar toch blijft het een beetje jammer, zoals ik al zei moeten ze om een de 1 of andere reden mijn tattoos aanraken, eentje greep mijn arm terwijl hij in een rijdende rickshaw zat, wat ook niet ongewoon is dat ze voor je gaan staan en dan in het Hindi tegen je aan lullen of tegen elkaar en dan gaan lachen, ontzettend asociaal of ze blijven je de hele tijd wezenloos aan staren, heel vaag, maar wat bij mij vooral blijft hangen is dat het lijkt of ze hier geen ruk om elkaar geven, zat lui hebben wel geld. Soms vragen de mensen hier hoe ik India vind en dan vertel ik het met een suikerlaagje natuurlijk, bij mijzelf denk ik, je bent toch niet blind, want ik heb geleerd om ellelange discussies te vermijden als je ze vertelt wat je echt denkt, mensen willen alleen horen, o wat een ontzettend prachtig land, dus dat doe ik nu maar om boze mensen te voorkomen.

De waarheid is, zo mooi is het hier allemaal niet.

Nepal, de afsluiting, een kijkje achter de schermen en een voorproefje India.

Ja ik dacht, doe maar weer een Engelse titel, staat zo interessant. Nu ik zo'n beetje op de helft van mijn reis zit, leek het mij leuk om daar even bij stil te staan, uiteraard hoop ik als ik later terug kijk, dat ik nu nog geeneens op een kwart zat, maar als ik naar mijn budget kijk moet ik realistisch wezen. Op dit moment zit ik in India, in New Delhi om precies te zijn en India is de uitverkorene om het dertigste land te zijn die ik toe nu toe heb bezocht in mijn jonge leven en het is het vijfde land van deze reis. Ik ben in twaalf steden geweest (uitgezonderd de meer dan twintig plaatsen die ik bezocht heb tijdens treks, dagtrips en de Yangtze rivier Cruise) en heb tot nu toe prima naar mijn zin, kan niet stuk zullen we maar zeggen. Op mijn webblog staan nu zeventien verhaaltjes die (klein beetje trots)gemiddeld meer dan tweehonderd keer worden gelezen, er staan 29 mensen op mijn mailinglist en heb ik aardig wat plaatjes geschoten waarvan ik voor sommige straks een plaatsie in de woonkamer zal vinden, een paar kanshebbers zijn, de foto van de Trans Sibirië Express, de foto van Phurkel Sherpa wanneer hijzelf een foto maakt van het landschap, in de laatste serie zit een schitterende foto van een roofvogel op jacht, die ik al een tijdje volgde toen ik plaatjes aan het maken was van bloemen tijdens de Langtang trek, eindelijk had ik hem te pakken en tot mijn verbazing zag ik op de achtergrond een schitterende berg gehuld in mist, soms heb je een beetje geluk. Uiteraard mag een foto van de kids niet ontbreken natuurlijk.

Tja, hoe ga je meer dan twee maanden Nepal omschrijven zonder dat het een lap tekst word waar je eng van word, het moet natuurlijk wel leuk blijven om het 'ff' te lezen, ik zelf volg af en toe wat mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, maar als ik zie wat een bulk tekst het af en toe is haak ik al af. Ik wil mijzelf niet al teveel op de borst kloppen, maar ik denk niet dat ik het slecht gedaan heb voor de eerste keer werken als een vrijwilliger in een weeshuis, al heb ik wel het gevoel dat ik wat meer had kunnen doen. Zoals ik eerder berichtte wilden DB en ik een kippenren achter in de tuin wat helaas niet mocht van de huisbaas, in plaats daarvan hebben wij een archiefkast gekocht voor op het kantoor, samen met de aangeschafte printer gaat het nu ook een beetje op een kantoor lijken. Wat ook een teleurstelling was, is dat wij een contract wilden maken met een (bereidwillig) hotel zodat vrijwilligers daar konden verblijven en een deel van het geld naar het weeshuis zou gaan, helaas vroeg de eigenaar 25 us dollars per nacht, wat gewoon oplichterij is, ik was me niet bewust van de hoogte van het bedrag, zodat ik er pas achter kwam toen ik een paar test nachtjes wou doen. Wat mij ook een beetje steekt is dat DB nog steeds vijf maanden achter loopt met de huur, voor een organisatie die nog geen twee jaar bestaat is dat nogal wat, ik heb het financiele jaarverslag en het word er voorlopig niet veel beter op, ik had graag gezien dat ik meer sponsors had gewerft, op mijzelf na heb ik pas 1 sponsor weten te krijgen, dat hij uit Amerika komt vind ik dan wel weer wat hebben.

Ik heb een schitterende tijd gehad daar, de kinderen zijn fantastisch en als je er wat langer blijft begin je ook de karakters te zien, wat erg leuk is. Zo is Hem nogal makkelijk afgeleid, laten we het maar nieuwsgierig noemen, Rijan is een slim mannetje, Mamata een prinsesje die later zonder twijfel een hartenbreekster zal worden, Preyrna heeft een beetje mijn soort humor, dan vraagt ze of ik haar wil helpen met haar huiswerk, blijkt alles in het Nepalees te zijn, Asha is de kat uit de boom kijker, Sushprila het moedertje, door Maya weet ik een beetje hoe vaders zich eigen af en toe moeten voelen, ze begint in de puberteit te komen en in het begin wou ze altijd mijn handje vast houden als we naar school liepen, maar als ik haar nu komt ophalen van school dan loopt ze met haar vriendinnen en zwaait ze een flauw handje zodat de rest het niet ziet om vervolgens s'avonds weer voor in de rij te staan om in de lucht gegooid te worden, tot slot hebben we Roman, seabert, (mede door zijn leeftijd) de onschuldigheid zelve.

De hoogte van het gedoneerde geld wat ik heb gekregen was fantastisch, we hebben er heel veel moois van kunnen doen, zoals ik al zei, de printer en de archiefkast, veel boodschappen, we zijn naar het Gurka museum en mountaineer museum geweest, vooral de gehuurde bus was interessant, ijs gegeten, picknick, naar het park, schriften pennen en een atlas aangeschaft, een nieuwe voetbal (heel belangrijk) een paar keer taart gegeten voor een verjaardag en op dit moment worden de nieuwe stapelbedden gemaakt, vlak voor dat ik weg ging ben ik samen met DB naar de timmermans werkplaats geweest om het begin te zien.

De natuur in Nepal is zo mooi, onbeschrijflijk, tal van dieren gezien, en jawel, niemand ziet een slang en ik doe dat gewoon twee keer, ik liep weer in me eentje (poon hill trek) toen ik het geluid hoorde van een stuk rubber die tegen de grond slaat, sta ik er bijna op, dit keer was ik ongelooflijk snel om mijn camara te pakken, maar hij was helaas sneller en ging het hoge gras in, ik volgde hem en toen ik wat geluid hoorde in een struikje stak ik voorzichtig mijn camara erin, wat ik zag op dat moment deed mijn hart geen goed, ik zag de kop en de kleuren van een grootte wurgslang, ik bevries dan gewoon, kan niks doen voor een paar seconden, gelukkig zag ik toen dat er op die grootte kop een klein kopje zat, en dat die grootte kop het lichaampie van een hagedisje was (zie foto) Door alleen voorop te lopen zie je prachtige dingen maar het is niet aan te raden, ik liep door de jungle toen ik voor me een man achter een boom zag die mij aan het bespieden was, ik keek rechts en zag een aap, ik liep door een troep apen en niet de schattige grijs witte aapjes van de foto's, ik stond heel dichtbij de aap rechts van mij en hij schrok nogal van deze jonge uitvoering van Nick Stone, dan kunnen ze twee dingen doen, aanvallen of wegrennen, deze vriend zat op twee gedachten, één stap naar mij toe en één stap naar rechts, ik hoopte dat hij weg zou gaan want deze soort trekt gewoon heel je bek open, ik bleef rustig staan en maakte geen oog contact toen hij naar mij aan het blazen was, waarop hij daarna rustig verder ging met blaadjes kauwen en anus krabben.

Het hoogtepunt van Nepal was, (klinkt misschien gek) mijn afscheid van de familie, de kids gaven me tekeningen en ze noemen mij dai (grote broer) DB had al vochtige ogen toen ik naar een hotel ging enik merkte al aan Ama dat ze niet in der hum was de laatste dagen, tijdens de afscheidceremonie brak ze in tweeën en toen ik de volgende dag nog snel ff gedag zei tegen iedereen voordat ik de bus pakte moest ik haar weer troosten, het enige wat ze kon zeggen was big zorraa (grote zoon).

Net als iedereen krijg ik ook mijn deel aan tegenslagen in het leven, soms lijkt het wel of ze in de rij staan om mij een mes in de rug te steken. Er is niks mis mee om een beetje gehard te worden zolang daar wat tegen over staat. Het is een apart, maar zeker een mooi gevoel te weten dat er in Nepal nog een familie is die mij graag thuis ziet komen.

Liefde in al zijn verschillende vormen is zoveel sterker dan al het negatieve in het leven.

Met je hoofd in de wolken

Toen Amy mij vroeg om de Langtang trek te gaan doen heb ik wel even getwijfeld, het betekende voor mij 8 uur in de bus van Pokhara naar Kathmandu, langs de steile kliffen en ravijnen, met gladde wegen door de regen en een buschauffeur die in reïncarnatie gelooft zijn voor mij nou niet de mooiste ingredienten voor een twee weeks uitje, maar goed, Amy is grappig dus waarom niet, na aangekomen te zijn in Kathmandu (shithole) ben ik naar de wijk Thamel gelopen, het walhalla voor de backpacker, ik ben meer een koffer typje maar ik had een goed hotel gevonden voor 300 rps (3 euro) waar de ratten niet mijn ontbijt jatten zoals de vorige keer en ik had uitzicht op een diner wat niet bestond uit daal baht, wat ik twee keer per dag te eten krijg, dus ik was aardig in mijn nopjes.

S'middags lekker aan de pils op het terras met een mooi gezelschap van Amerikanen, Nederlanders, een Canadees en een vrouwtje uit een aan het accent te horen franstalig gebied/land.

De volgende dag vertrokken we om 6 uur in de ochtend om de bus naar Syabrubesi te pakken, het vertrekpunt van onze trekking, weer gezellig opgevouwen in de bus die niet op een landverschuivinkie meer of minder kijkt, gewoon erover heen alsof hij met een jeep

rally bezig is, na 8 uur kwamen we bij een stuk met drie landverschuivingen en dat was zelfs voor deze bus onmogelijk, dus lopen, aan de andere kant zou een bus op ons wachten om ons naar Syabrubesi te brengen, de moenson liet zich weer van zijn beste kant zien en meters regen viel uit de hemel, de bus kwam ook niet dus we besloten om te gaan lopen naar Dunchee om daar de bus dan maar te pakken, we hebben daar uren gewacht maar geen enkele buschauffeur wou Syabrubesi rijden, ik en Amy waren een lekker potje aan het kaarten toen om 9 uur s'avonds een bus vertrok naar Syabrubesi, met ons erin, je zag geen steek natuurlijk en de weg was verschrikkelijk, met in mijn achterhoofd de verhalen van 'vermiste' bussen en een chauffeur die de volgende keer misschien wel een vlindertje wilt zijn, had ik mijn zwarte vriend nodig, ik heb twee (om begrijpelijke reden) indentieke zwarte veldflessen, eentje voor water en de ander voor wishkey, besluit zelf maar welke mijn vriend is.

Na vrolijk in slaap gevallen te zijn en iets minder vrolijk op gestaan, was het tijd voor onze eerste dag, hoewel de vorige dag ongepland ook al een volwaardige dag trek was en ik een prachtige verzameling op mijn lichaam van 8 druppelende wondjes had ( ik zei dat 20 bloedzuigers tijdens de trek een gratis avond maal was, ik kwam tot 15) gingen wij van aan de wandel, af en toe een stopje om wat plaatjes te schieten en te drinken, ik liep voorop want ik ken de weg niet en nadat wij een waterval waren overgestoken was het een mooi moment om een foto te maken van de rivier die in deze tijd van het jaar een beest is die alles opvreet wat zijn pad kruist, nadat ik mijn camara had opgeborgen had vervolgde ik mijn pad weer, zonder een reden draaide ik me nog een keertje om, het rare is, als je iets ziet wat je niet verwacht duurdt het een paar seconden voordat je hersenen het registeren, dit is wat ik zag, Amy met de doodsangst in haar ogen hangend boven de rivier aan de handen van de gids, nadat ik hersteld was van mijn appelige blik sprinte ik over het pad en de rotsblokken om haar samen met de gids weer op het dunne paadje te trekken, Amy had even een minuutje of drie nodig en ze had haar knie verdraaid, dat is lekker op de eerste dag, nadat we verder liepen wachtte ik even tot Amy's hartslag naar de 200 was gedaald om te vragen wat er nou precies gebeurde, ze wist het zelf ook niet zo goed omdat alles zo snel ging, maar de rand van het pad waar ze opstond was afgebrokkeld, waarschijnlijk verzwakt door de regen, ik vroeg haar wat er gebeurd zou zijn als de gids er niet was geweest........

De dagen erna staken we meer dan een tiental landverschuivingen over, sommige waren een beetje tricky, Amy begon steeds vaker 'i don't wanna die today' te zeggen, ze is aardig boedhistisch maar zelfs ik vond dat slechte momenten om grapjes over reïncarnatie te maken, twee zijn we bovenlangs geklommen en zijn we op, over en door tientallen watervallen heen gegaan, soms was het weer nat vies en warm en soms was het nat vies en koud, hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd, maar zoals altijd was ik weer perfect voorbereid, 5 pakkies sigaretten en 1,5 liter wishkey, mijn jas en fleece had ik in Beijing al weggegooid, maar dat hoort erbij, een beetje stoer doen en zeggen dat je het niet koud hebt. Doordat Amy haar knie verdraaid had was ze wat langzamer, maar ik vond het prachtig om over de watervallen en rotsblokken heen te springen dus ik liep zat dagen uren alleen en soms kreeg ik gezelschap van een hond, we begonnen samen een band op te bouwen maar ik had besloten om hem niet te aaien (een lesje die mijn pinkie al in Pokhara had geleerd) wel gezellig samen water drinken en een snickertje eten. In het midden van onze trekking stond Kyanjin Ri op het programma, dat was het hoogtepunt, schitterend, van daaruit ongeveer 10 verschillende bergen en twee glesjers gezien, tjonge had ik dit uitzicht bijna gemist omdat ik bang was dat mijn conditie te slecht was, maar doe het maar eens na, rokend en wishkey drinkend naar de top van Kyanjin Ri 4.773 meter hoog.

De ene laatste dag zijn wij compleet weggeregend en 3 kwart van de route was omhoog, het laatste deel was voor Hymalaya begrippen vlak, dus ik besloot om een sigaretje te roken onder het dak van een teehuis, Phurkel (de gids) en Amy liepen verder zodat ik ze later weer zou inhalen zoals we dat vaker deden, mijn armen waren een beetje gevoelloos door de kou, ik was moe, hongerig en mijn lippen begonnen paars te worden, ik kon niet aan de gedachte ontkomen dat er een tijd was dat ik betaald kreeg voor deze onzin, maar een peukkie maakt een wereld van verschil en nadat er twee Nepalezen ook onder het dak van het teehuis stonden te schuilen besloot ik om op mijn stoerst weg te lopen, ik had mensen in te halen, maar nadat ik al een keer over mijn eigen voeten was gestruikeld en mijn hak bleef hangen aan de bovenkant van een hekje zodat ik mijn polsen een modderbad gaf bedacht ik me eigen om niet om te draaien om hun gezichtsuitdrukking van wat een bink te zien. Zo rot als de ene laatste dag was zo mooi was de laatste, schitterend weer en alles downhill, bochtje links naar beneden en bochtje rechts naar beneden en dat een paar honderd keer, lekker lopen in de natuur, het kon niet beter, zo goed kon het natuurlijk niet blijven gaan, ik nam de bocht weer links en toen gebeurde het.

Nekharen overeind, verstijft, verschrikt, mijn ademhaling oncontroleerbaar en mijn hart zakte een halve meter naar beneden om mijn maag mee op visite te nemen bij meneer aars,

ik stond oog in oog met een schepsel van Lucifer hemzelf, soms wil je dat je op een andere plaats was, maar dat was onmogelijk en ik ga zeker mijn ogen niet dichtknijpen om te proberen of ik misschien toch verborgen telekinetische krachten bezat want mijn ogen lieten hem geen seconde los en hij deed helaas hetzelfde. Mijn maag vond mijn hart niet lekker en probeerde hem uit te spugen, meneer aars stelde het bezoek ook niet op prijs want die was nog aan het stoeien met de wishkey van gister, fuck, ik kan niets aan de situatie veranderen,

suck it up panty, krijg het op een rijtje, ademhaling controleren, nekharen weer glad, hart op de juiste plaats, maag nog steeds in de knoop want het feit dat hij al lang en breed weet dat ik eraan komt en nog steeds languit in het pad ligt en dat zijn lichaam lang en dun deze leek deed vermoeden dat hij niet zijn kracht nodig heeft om zijn prooi te vangen, maakte mij nog steeds nerveus, ik houd niet van slangen, ongeveer 50 cm lang, bruin zwart, meer zwart zoals een natte tak van een boom en een grijze onderkant. Nadat ik mezelf ervan overtuigd had dat hij mijn aanwezigheid net zo min op prijs stelde als ik die van hem, kon het genieten beginnen, dit was iets bijzonders en toen Phurkel kwam aangelopen gaf ik hem instructies want de slang was al gevlucht naar de rand van het pad maar nog steeds volledig zichtbaar, aan Phurkel gezichtsuitdrukking te zien dacht hij dat hij weer een yak voor deze miet moest wegjagen, maar ik was zo trots als een schooljongen met een appel voor de leraar, ik had wildlife gespot, we liepen voorzichtig naar elkaar toe, zodat ik wat comfortabeller voelde en ik wees de slang aan, hij kon het niet missen maar deed het toch, als een yak verwacht zoek je niet naar een slang en toen Amy aan kwam gehobbeld werd het hem teveel en schoot weg.

De langtang trek in de moeson is een waanzinnige ervaring, maar niet geheel zonder gevaar, 3 weken voor onze trek is er een Nederlandse jongen overleden en zeker twaalf Nepalezen, daarom had ik niemand wat verteld over deze trek want ik wilde niet dat mensen (moeders) zich eigen zorgen zouden maken om iets wat ze toch niet in de hand hebben, mijn buddy was bijna de tweede Amy deze zomer die haar vleugels kreeg en tijdens onze trek zijn er twee Nepalezen gewond geraakt door vallende rotsblokken, een daarvan overleed een paar dagen later, misschien vraag je je eigen af waarom ik deze trek gedaan heb tijdens de moeson, 1 antwoord is dat ik nooit zo slim bent geweest en een ander is dat het zo ongelofelijk mooi is, bijna geen andere trekkers, de bomen, de planten, de bloemen, alles staat in bloei, de wildlife, van apen tot blaffende herten (jawel) honderden watervallen, soms zie je er meer dan een tiental in 1 oogopslag, elke stap die je zet is een foto waard, het gevoel dat je krijgt als je om half 5 s'ochtends de volle maan ziet boven de Hymalaya, het gevoel om op de top te staan van de Kyanjin Ri volledig in de wolken, het gevoel dat hebt als je s'middags weer zit te kijken hoe de wolken het bergdorpje aanvallen en over nemen,

alles te samen springen af en toe de tranen in je ogen, zo overweldigend, zo schitterend, zo mooi en als dat niet genoeg is dan heb je nog de bergen, wat werkelijk alles overtreft,

alleen de zee laat je kleiner voeler

Oftewel serendipiteit, het op zoek zijn naar iets maar wat anders onverwachts vinden wat beter blijkt te zijn.

De Australische Rob die ik in Mongolië ontmoet had, attendeerde mij hierop en het is in mijn hoofd blijven hangen, in de afgelopen drie maanden is mijn pad al zo vaak veranderd en ja, je weet natuurlijk niet hoe het had geëindigd als je op het pad had gebleven wat je in je hoofd had, maar mijn gevoel zegt dat het niet beter had kunnen gaan tot nu toe en als ik terug kijk in mijn korte leven dan kan ik er wel een patroon in ontdekken, elke keer als er iets vervelends gebeurt, ben ik er beter uitgekomen, waarschijnlijk geldt dit voor miljoenen mensen maar het is toch fijn voor je innerlijke rust. Serendipity is the magic word baby.

Even een kleine opsomming wat ik/wij in het fosterhome tot nu toe gedaan hebben, veel boodschappen gedaan, een nieuw sponsorship contract gemaakt, we hebben twee sponsors tot nu toe, ik sponsor Preyrna en een vriend van mij uit Amerika, Kyle Mayfield (thanks bro) sponsort Hem, een printer aangeschaft voor op kantoor, een nieuwe website gemaakt (www.nepalfosterfoundationorg.webs.com in zo'n beetje alle talen van de wereld beschikbaar, dus check hem uit) en een start gemaakt voor een mooie relatie met de Himalaya encouters, een hele grote organisatie die graag met kleinere foundations zoals ons wilt samenwerken omdat het echte families zijn, en zo is dat ook, elke dag als ik de kinderen terug breng van school roepen ze allemaal mummy daddy, blijft dat prachtig vinden, de kinderen van DB en Rekha worden door de (foster) kinderen didi (grote zus)en daai (grote broer) genoemd. De 4 jongens slapen op 1 kamer met twee stapelbedden en de meisjes slapen met z'n zevenen op 1 kamer met 1 stapel bed en een twee persoonsbed, de oudste dochter die migraine heeft slaapt op de grond, nu ben ik geen dokter maar dat lijkt mij niet echt bevordelijk, de bedden vallen van ellende uit elkaar en het is wachten op een ongeluk, helaas is mijn donatiebudget niet toereikend genoeg voor nieuwe bedden, maar ik heb toch besloten om ze aan te schaffen.

DB en ik wouden graag een kippenren achterin in de tuin maar helaas werd dat niet goedgekeurd door de huisbaas, dat had prachtig voor de kids geweest natuurlijk en hebben ze ook wat vaker een eitje en een stukkie vlees. We hebben ook heel wat kleinere dingen gedaan zoals voetballen in het park, ik Had Paul, een rooie brit van twee bij twee, 3 keer een panna gegeven, kan het nog steeds. We hebben speelgoed voor ze gekocht, een atlas, puzzels en kleurboeken, een taart gekocht voor de verjaardag van de jongste dochter en 6 augustus zijn we wezen picknicken bij de Himalaya encounters, dat was een prachtige dag, de kids hadden hun beste kleren aan en we probeerde het geheim te houden maar een dag van te voren werden ze al zenuwachtig. We speelden voetbal, volleybal, badminton (totdat de hond de shuttle had opevreten) er werd gegeten en gedanst, ik niet natuurlijk want ik drink hier niet en ja, die twee horen bij elkaar ja. Als je 1 kind de lucht in gooit willen ze allemaal, maar ze hebben niet allemaal het postuur van Roman (dat 4 jarige kruimeltje) en ik wil me niet laten kennen natuurlijk, dus ik heb weer gefitnesst voor de rest van het jaar.

Nogmaals iedereen harstikke bedankt voor jullie donaties.

Ik heb de afgelopen tijd aardig wat mailtjes rondgestuurd en sommige mensen geven de begrijpelijke reactie, 'ja er zijn zoveel foundations, waarom zou ik aan jullie wat geven'

ja, weet ik niet, ik kan alleen verwijzen naar een prachtig lied.

A little love can change it all