So far so good
26 sep. 2011
🇳🇵
vanuit Nepal
Nepal, de afsluiting, een kijkje achter de schermen en een voorproefje India.
Ja ik dacht, doe maar weer een Engelse titel, staat zo interessant. Nu ik zo'n beetje op de helft van mijn reis zit, leek het mij leuk om daar even bij stil te staan, uiteraard hoop ik als ik later
terug kijk, dat ik nu nog geeneens op een kwart zat, maar als ik naar mijn budget kijk moet ik realistisch wezen. Op dit moment zit ik in India, in New Delhi om precies te zijn en India is de
uitverkorene om het dertigste land te zijn die ik toe nu toe heb bezocht in mijn jonge leven en het is het vijfde land van deze reis. Ik ben in twaalf steden geweest (uitgezonderd de meer dan
twintig plaatsen die ik bezocht heb tijdens treks, dagtrips en de Yangtze rivier Cruise) en heb tot nu toe prima naar mijn zin, kan niet stuk zullen we maar zeggen. Op mijn webblog staan nu
zeventien verhaaltjes die (klein beetje trots)gemiddeld meer dan tweehonderd keer worden gelezen, er staan 29 mensen op mijn mailinglist en heb ik aardig wat plaatjes geschoten waarvan ik voor
sommige straks een plaatsie in de woonkamer zal vinden, een paar kanshebbers zijn, de foto van de Trans Sibirië Express, de foto van Phurkel Sherpa wanneer hijzelf een foto maakt van het landschap,
in de laatste serie zit een schitterende foto van een roofvogel op jacht, die ik al een tijdje volgde toen ik plaatjes aan het maken was van bloemen tijdens de Langtang trek, eindelijk had ik hem
te pakken en tot mijn verbazing zag ik op de achtergrond een schitterende berg gehuld in mist, soms heb je een beetje geluk. Uiteraard mag een foto van de kids niet ontbreken natuurlijk.
Tja, hoe ga je meer dan twee maanden Nepal omschrijven zonder dat het een lap tekst word waar je eng van word, het moet natuurlijk wel leuk blijven om het 'ff' te lezen, ik zelf volg af en toe wat
mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, maar als ik zie wat een bulk tekst het af en toe is haak ik al af. Ik wil mijzelf niet al teveel op de borst kloppen, maar ik denk niet dat ik het slecht
gedaan heb voor de eerste keer werken als een vrijwilliger in een weeshuis, al heb ik wel het gevoel dat ik wat meer had kunnen doen. Zoals ik eerder berichtte wilden DB en ik een kippenren achter
in de tuin wat helaas niet mocht van de huisbaas, in plaats daarvan hebben wij een archiefkast gekocht voor op het kantoor, samen met de aangeschafte printer gaat het nu ook een beetje op een
kantoor lijken. Wat ook een teleurstelling was, is dat wij een contract wilden maken met een (bereidwillig) hotel zodat vrijwilligers daar konden verblijven en een deel van het geld naar het
weeshuis zou gaan, helaas vroeg de eigenaar 25 us dollars per nacht, wat gewoon oplichterij is, ik was me niet bewust van de hoogte van het bedrag, zodat ik er pas achter kwam toen ik een paar test
nachtjes wou doen. Wat mij ook een beetje steekt is dat DB nog steeds vijf maanden achter loopt met de huur, voor een organisatie die nog geen twee jaar bestaat is dat nogal wat, ik heb het
financiele jaarverslag en het word er voorlopig niet veel beter op, ik had graag gezien dat ik meer sponsors had gewerft, op mijzelf na heb ik pas 1 sponsor weten te krijgen, dat hij uit Amerika
komt vind ik dan wel weer wat hebben.
Ik heb een schitterende tijd gehad daar, de kinderen zijn fantastisch en als je er wat langer blijft begin je ook de karakters te zien, wat erg leuk is. Zo is Hem nogal makkelijk afgeleid, laten we
het maar nieuwsgierig noemen, Rijan is een slim mannetje, Mamata een prinsesje die later zonder twijfel een hartenbreekster zal worden, Preyrna heeft een beetje mijn soort humor, dan vraagt ze of
ik haar wil helpen met haar huiswerk, blijkt alles in het Nepalees te zijn, Asha is de kat uit de boom kijker, Sushprila het moedertje, door Maya weet ik een beetje hoe vaders zich eigen af en toe
moeten voelen, ze begint in de puberteit te komen en in het begin wou ze altijd mijn handje vast houden als we naar school liepen, maar als ik haar nu komt ophalen van school dan loopt ze met haar
vriendinnen en zwaait ze een flauw handje zodat de rest het niet ziet om vervolgens s'avonds weer voor in de rij te staan om in de lucht gegooid te worden, tot slot hebben we Roman, seabert, (mede
door zijn leeftijd) de onschuldigheid zelve.
De hoogte van het gedoneerde geld wat ik heb gekregen was fantastisch, we hebben er heel veel moois van kunnen doen, zoals ik al zei, de printer en de archiefkast, veel boodschappen, we zijn naar
het Gurka museum en mountaineer museum geweest, vooral de gehuurde bus was interessant, ijs gegeten, picknick, naar het park, schriften pennen en een atlas aangeschaft, een nieuwe voetbal (heel
belangrijk) een paar keer taart gegeten voor een verjaardag en op dit moment worden de nieuwe stapelbedden gemaakt, vlak voor dat ik weg ging ben ik samen met DB naar de timmermans werkplaats
geweest om het begin te zien.
De natuur in Nepal is zo mooi, onbeschrijflijk, tal van dieren gezien, en jawel, niemand ziet een slang en ik doe dat gewoon twee keer, ik liep weer in me eentje (poon hill trek) toen ik het geluid
hoorde van een stuk rubber die tegen de grond slaat, sta ik er bijna op, dit keer was ik ongelooflijk snel om mijn camara te pakken, maar hij was helaas sneller en ging het hoge gras in, ik volgde
hem en toen ik wat geluid hoorde in een struikje stak ik voorzichtig mijn camara erin, wat ik zag op dat moment deed mijn hart geen goed, ik zag de kop en de kleuren van een grootte wurgslang, ik
bevries dan gewoon, kan niks doen voor een paar seconden, gelukkig zag ik toen dat er op die grootte kop een klein kopje zat, en dat die grootte kop het lichaampie van een hagedisje was (zie foto)
Door alleen voorop te lopen zie je prachtige dingen maar het is niet aan te raden, ik liep door de jungle toen ik voor me een man achter een boom zag die mij aan het bespieden was, ik keek rechts
en zag een aap, ik liep door een troep apen en niet de schattige grijs witte aapjes van de foto's, ik stond heel dichtbij de aap rechts van mij en hij schrok nogal van deze jonge uitvoering van
Nick Stone, dan kunnen ze twee dingen doen, aanvallen of wegrennen, deze vriend zat op twee gedachten, één stap naar mij toe en één stap naar rechts, ik hoopte dat hij weg zou gaan want deze soort
trekt gewoon heel je bek open, ik bleef rustig staan en maakte geen oog contact toen hij naar mij aan het blazen was, waarop hij daarna rustig verder ging met blaadjes kauwen en anus krabben.
Het hoogtepunt van Nepal was, (klinkt misschien gek) mijn afscheid van de familie, de kids gaven me tekeningen en ze noemen mij dai (grote broer) DB had al vochtige ogen toen ik naar een hotel ging
enik merkte al aan Ama dat ze niet in der hum was de laatste dagen, tijdens de afscheidceremonie brak ze in tweeën en toen ik de volgende dag nog snel ff gedag zei tegen iedereen voordat ik de bus
pakte moest ik haar weer troosten, het enige wat ze kon zeggen was big zorraa (grote zoon).
Net als iedereen krijg ik ook mijn deel aan tegenslagen in het leven, soms lijkt het wel of ze in de rij staan om mij een mes in de rug te steken. Er is niks mis mee om een beetje gehard te worden
zolang daar wat tegen over staat. Het is een apart, maar zeker een mooi gevoel te weten dat er in Nepal nog een familie is die mij graag thuis ziet komen.
Liefde in al zijn verschillende vormen is zoveel sterker dan al het negatieve in het leven.
Reacties
Reacties
26 sep. 2011, 09:33
Ik krijg wel is de vraag, waar ga je straks naar toe? Als je dat wilt weten, klik dan op de kaart, bijgewerkt tot zover ik kan bijwerken.
Het voorproefje India houden jullie te goed, maar dan is niet echt en voorproefje meer he :-)
26 sep. 2011, 09:51
Hoi Rick, wat een goed verhaal, ja dat afscheid nemen, is inderdaad moeilijk.
Maar wat fijn dat je zo veel betekend heb voor deze kinderen.
Nu India, ja dat is een wereld, ik zeg altijd dat is het dak, je weet niet wat je ziet.
Het bedelen, de cultuur de mensen zo mooi.
Bekijk veel mooie dingen die er zijn . Kijk uit met het eten.
Geniet er van ik hoor wel hoe je reis verder verloopt.
Wij zijn in Januari in Tailand en wie weet, zien we je daar.
Liefs en dikke kussen, van Je Tante.
26 sep. 2011, 15:18
Hoy Rick, Kun je eens ff voor me kijken of er iemand op mijn slippers loopt, die hebben ze me gejat bij de Taj Mahal. Het is maat 42 , kleur zwart, en gloedje nieuw.
Ik heb ze aan de linkerkant van de ingang neergezet en toen ik eruit kawam waren ze weg......
Het voordeel is dat er bij de uitgang Tig schoenenlappers wonen waar je nieuwe kunt kopen. Misschien liggen die van mij er ook bij.
Ps stop je eigen schoenen dan maar in je rugzak, want die maat van jouw kunnen ze goed gebruiken want daar kunnen ze wel 2 dameshandtassen van maken...
Zorg goed voor je zelf en de mazzel......
28 sep. 2011, 09:04
Hai Ricky,
Ik heb weer vol aandacht je verslag zitten lezen! Op naar de volgende beleving!
De herinneringen die je nu hebt en de foto's ervaring enz enz kan niemand je meer af nemen man super gewoon! Maar idd daar hoort afscheid nemen ook bij!
We lezen je weer!
groetjes van ons allemaal.....
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!