Oftewel serendipiteit, het op zoek zijn naar iets maar wat anders onverwachts vinden wat beter blijkt te zijn.
De Australische Rob die ik in Mongolië ontmoet had, attendeerde mij hierop en het is in mijn hoofd blijven hangen, in de afgelopen drie maanden is mijn pad al zo vaak veranderd en ja, je weet
natuurlijk niet hoe het had geëindigd als je op het pad had gebleven wat je in je hoofd had, maar mijn gevoel zegt dat het niet beter had kunnen gaan tot nu toe en als ik terug kijk in mijn korte
leven dan kan ik er wel een patroon in ontdekken, elke keer als er iets vervelends gebeurt, ben ik er beter uitgekomen, waarschijnlijk geldt dit voor miljoenen mensen maar het is toch fijn voor je
innerlijke rust. Serendipity is the magic word baby.
Even een kleine opsomming wat ik/wij in het fosterhome tot nu toe gedaan hebben, veel boodschappen gedaan, een nieuw sponsorship contract gemaakt, we hebben twee sponsors tot nu toe, ik sponsor
Preyrna en een vriend van mij uit Amerika, Kyle Mayfield (thanks bro) sponsort Hem, een printer aangeschaft voor op kantoor, een nieuwe website gemaakt (www.nepalfosterfoundationorg.webs.com in
zo'n beetje alle talen van de wereld beschikbaar, dus check hem uit) en een start gemaakt voor een mooie relatie met de Himalaya encouters, een hele grote organisatie die graag met kleinere
foundations zoals ons wilt samenwerken omdat het echte families zijn, en zo is dat ook, elke dag als ik de kinderen terug breng van school roepen ze allemaal mummy daddy, blijft dat prachtig
vinden, de kinderen van DB en Rekha worden door de (foster) kinderen didi (grote zus)en daai (grote broer) genoemd. De 4 jongens slapen op 1 kamer met twee stapelbedden en de meisjes slapen met z'n
zevenen op 1 kamer met 1 stapel bed en een twee persoonsbed, de oudste dochter die migraine heeft slaapt op de grond, nu ben ik geen dokter maar dat lijkt mij niet echt bevordelijk, de bedden
vallen van ellende uit elkaar en het is wachten op een ongeluk, helaas is mijn donatiebudget niet toereikend genoeg voor nieuwe bedden, maar ik heb toch besloten om ze aan te schaffen.
DB en ik wouden graag een kippenren achterin in de tuin maar helaas werd dat niet goedgekeurd door de huisbaas, dat had prachtig voor de kids geweest natuurlijk en hebben ze ook wat vaker een eitje
en een stukkie vlees. We hebben ook heel wat kleinere dingen gedaan zoals voetballen in het park, ik Had Paul, een rooie brit van twee bij twee, 3 keer een panna gegeven, kan het nog steeds. We
hebben speelgoed voor ze gekocht, een atlas, puzzels en kleurboeken, een taart gekocht voor de verjaardag van de jongste dochter en 6 augustus zijn we wezen picknicken bij de Himalaya encounters,
dat was een prachtige dag, de kids hadden hun beste kleren aan en we probeerde het geheim te houden maar een dag van te voren werden ze al zenuwachtig. We speelden voetbal, volleybal, badminton
(totdat de hond de shuttle had opevreten) er werd gegeten en gedanst, ik niet natuurlijk want ik drink hier niet en ja, die twee horen bij elkaar ja. Als je 1 kind de lucht in gooit willen ze
allemaal, maar ze hebben niet allemaal het postuur van Roman (dat 4 jarige kruimeltje) en ik wil me niet laten kennen natuurlijk, dus ik heb weer gefitnesst voor de rest van het jaar.
Nogmaals iedereen harstikke bedankt voor jullie donaties.
Ik heb de afgelopen tijd aardig wat mailtjes rondgestuurd en sommige mensen geven de begrijpelijke reactie, 'ja er zijn zoveel foundations, waarom zou ik aan jullie wat geven'
ja, weet ik niet, ik kan alleen verwijzen naar een prachtig lied.
A little love can change it all
