Met je hoofd in de wolken

Toen Amy mij vroeg om de Langtang trek te gaan doen heb ik wel even getwijfeld, het betekende voor mij 8 uur in de bus van Pokhara naar Kathmandu, langs de steile kliffen en ravijnen, met gladde wegen door de regen en een buschauffeur die in reïncarnatie gelooft zijn voor mij nou niet de mooiste ingredienten voor een twee weeks uitje, maar goed, Amy is grappig dus waarom niet, na aangekomen te zijn in Kathmandu (shithole) ben ik naar de wijk Thamel gelopen, het walhalla voor de backpacker, ik ben meer een koffer typje maar ik had een goed hotel gevonden voor 300 rps (3 euro) waar de ratten niet mijn ontbijt jatten zoals de vorige keer en ik had uitzicht op een diner wat niet bestond uit daal baht, wat ik twee keer per dag te eten krijg, dus ik was aardig in mijn nopjes.

S'middags lekker aan de pils op het terras met een mooi gezelschap van Amerikanen, Nederlanders, een Canadees en een vrouwtje uit een aan het accent te horen franstalig gebied/land.

De volgende dag vertrokken we om 6 uur in de ochtend om de bus naar Syabrubesi te pakken, het vertrekpunt van onze trekking, weer gezellig opgevouwen in de bus die niet op een landverschuivinkie meer of minder kijkt, gewoon erover heen alsof hij met een jeep

rally bezig is, na 8 uur kwamen we bij een stuk met drie landverschuivingen en dat was zelfs voor deze bus onmogelijk, dus lopen, aan de andere kant zou een bus op ons wachten om ons naar Syabrubesi te brengen, de moenson liet zich weer van zijn beste kant zien en meters regen viel uit de hemel, de bus kwam ook niet dus we besloten om te gaan lopen naar Dunchee om daar de bus dan maar te pakken, we hebben daar uren gewacht maar geen enkele buschauffeur wou Syabrubesi rijden, ik en Amy waren een lekker potje aan het kaarten toen om 9 uur s'avonds een bus vertrok naar Syabrubesi, met ons erin, je zag geen steek natuurlijk en de weg was verschrikkelijk, met in mijn achterhoofd de verhalen van 'vermiste' bussen en een chauffeur die de volgende keer misschien wel een vlindertje wilt zijn, had ik mijn zwarte vriend nodig, ik heb twee (om begrijpelijke reden) indentieke zwarte veldflessen, eentje voor water en de ander voor wishkey, besluit zelf maar welke mijn vriend is.

Na vrolijk in slaap gevallen te zijn en iets minder vrolijk op gestaan, was het tijd voor onze eerste dag, hoewel de vorige dag ongepland ook al een volwaardige dag trek was en ik een prachtige verzameling op mijn lichaam van 8 druppelende wondjes had ( ik zei dat 20 bloedzuigers tijdens de trek een gratis avond maal was, ik kwam tot 15) gingen wij van aan de wandel, af en toe een stopje om wat plaatjes te schieten en te drinken, ik liep voorop want ik ken de weg niet en nadat wij een waterval waren overgestoken was het een mooi moment om een foto te maken van de rivier die in deze tijd van het jaar een beest is die alles opvreet wat zijn pad kruist, nadat ik mijn camara had opgeborgen had vervolgde ik mijn pad weer, zonder een reden draaide ik me nog een keertje om, het rare is, als je iets ziet wat je niet verwacht duurdt het een paar seconden voordat je hersenen het registeren, dit is wat ik zag, Amy met de doodsangst in haar ogen hangend boven de rivier aan de handen van de gids, nadat ik hersteld was van mijn appelige blik sprinte ik over het pad en de rotsblokken om haar samen met de gids weer op het dunne paadje te trekken, Amy had even een minuutje of drie nodig en ze had haar knie verdraaid, dat is lekker op de eerste dag, nadat we verder liepen wachtte ik even tot Amy's hartslag naar de 200 was gedaald om te vragen wat er nou precies gebeurde, ze wist het zelf ook niet zo goed omdat alles zo snel ging, maar de rand van het pad waar ze opstond was afgebrokkeld, waarschijnlijk verzwakt door de regen, ik vroeg haar wat er gebeurd zou zijn als de gids er niet was geweest........

De dagen erna staken we meer dan een tiental landverschuivingen over, sommige waren een beetje tricky, Amy begon steeds vaker 'i don't wanna die today' te zeggen, ze is aardig boedhistisch maar zelfs ik vond dat slechte momenten om grapjes over reïncarnatie te maken, twee zijn we bovenlangs geklommen en zijn we op, over en door tientallen watervallen heen gegaan, soms was het weer nat vies en warm en soms was het nat vies en koud, hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd, maar zoals altijd was ik weer perfect voorbereid, 5 pakkies sigaretten en 1,5 liter wishkey, mijn jas en fleece had ik in Beijing al weggegooid, maar dat hoort erbij, een beetje stoer doen en zeggen dat je het niet koud hebt. Doordat Amy haar knie verdraaid had was ze wat langzamer, maar ik vond het prachtig om over de watervallen en rotsblokken heen te springen dus ik liep zat dagen uren alleen en soms kreeg ik gezelschap van een hond, we begonnen samen een band op te bouwen maar ik had besloten om hem niet te aaien (een lesje die mijn pinkie al in Pokhara had geleerd) wel gezellig samen water drinken en een snickertje eten. In het midden van onze trekking stond Kyanjin Ri op het programma, dat was het hoogtepunt, schitterend, van daaruit ongeveer 10 verschillende bergen en twee glesjers gezien, tjonge had ik dit uitzicht bijna gemist omdat ik bang was dat mijn conditie te slecht was, maar doe het maar eens na, rokend en wishkey drinkend naar de top van Kyanjin Ri 4.773 meter hoog.

De ene laatste dag zijn wij compleet weggeregend en 3 kwart van de route was omhoog, het laatste deel was voor Hymalaya begrippen vlak, dus ik besloot om een sigaretje te roken onder het dak van een teehuis, Phurkel (de gids) en Amy liepen verder zodat ik ze later weer zou inhalen zoals we dat vaker deden, mijn armen waren een beetje gevoelloos door de kou, ik was moe, hongerig en mijn lippen begonnen paars te worden, ik kon niet aan de gedachte ontkomen dat er een tijd was dat ik betaald kreeg voor deze onzin, maar een peukkie maakt een wereld van verschil en nadat er twee Nepalezen ook onder het dak van het teehuis stonden te schuilen besloot ik om op mijn stoerst weg te lopen, ik had mensen in te halen, maar nadat ik al een keer over mijn eigen voeten was gestruikeld en mijn hak bleef hangen aan de bovenkant van een hekje zodat ik mijn polsen een modderbad gaf bedacht ik me eigen om niet om te draaien om hun gezichtsuitdrukking van wat een bink te zien. Zo rot als de ene laatste dag was zo mooi was de laatste, schitterend weer en alles downhill, bochtje links naar beneden en bochtje rechts naar beneden en dat een paar honderd keer, lekker lopen in de natuur, het kon niet beter, zo goed kon het natuurlijk niet blijven gaan, ik nam de bocht weer links en toen gebeurde het.

Nekharen overeind, verstijft, verschrikt, mijn ademhaling oncontroleerbaar en mijn hart zakte een halve meter naar beneden om mijn maag mee op visite te nemen bij meneer aars,

ik stond oog in oog met een schepsel van Lucifer hemzelf, soms wil je dat je op een andere plaats was, maar dat was onmogelijk en ik ga zeker mijn ogen niet dichtknijpen om te proberen of ik misschien toch verborgen telekinetische krachten bezat want mijn ogen lieten hem geen seconde los en hij deed helaas hetzelfde. Mijn maag vond mijn hart niet lekker en probeerde hem uit te spugen, meneer aars stelde het bezoek ook niet op prijs want die was nog aan het stoeien met de wishkey van gister, fuck, ik kan niets aan de situatie veranderen,

suck it up panty, krijg het op een rijtje, ademhaling controleren, nekharen weer glad, hart op de juiste plaats, maag nog steeds in de knoop want het feit dat hij al lang en breed weet dat ik eraan komt en nog steeds languit in het pad ligt en dat zijn lichaam lang en dun deze leek deed vermoeden dat hij niet zijn kracht nodig heeft om zijn prooi te vangen, maakte mij nog steeds nerveus, ik houd niet van slangen, ongeveer 50 cm lang, bruin zwart, meer zwart zoals een natte tak van een boom en een grijze onderkant. Nadat ik mezelf ervan overtuigd had dat hij mijn aanwezigheid net zo min op prijs stelde als ik die van hem, kon het genieten beginnen, dit was iets bijzonders en toen Phurkel kwam aangelopen gaf ik hem instructies want de slang was al gevlucht naar de rand van het pad maar nog steeds volledig zichtbaar, aan Phurkel gezichtsuitdrukking te zien dacht hij dat hij weer een yak voor deze miet moest wegjagen, maar ik was zo trots als een schooljongen met een appel voor de leraar, ik had wildlife gespot, we liepen voorzichtig naar elkaar toe, zodat ik wat comfortabeller voelde en ik wees de slang aan, hij kon het niet missen maar deed het toch, als een yak verwacht zoek je niet naar een slang en toen Amy aan kwam gehobbeld werd het hem teveel en schoot weg.

De langtang trek in de moeson is een waanzinnige ervaring, maar niet geheel zonder gevaar, 3 weken voor onze trek is er een Nederlandse jongen overleden en zeker twaalf Nepalezen, daarom had ik niemand wat verteld over deze trek want ik wilde niet dat mensen (moeders) zich eigen zorgen zouden maken om iets wat ze toch niet in de hand hebben, mijn buddy was bijna de tweede Amy deze zomer die haar vleugels kreeg en tijdens onze trek zijn er twee Nepalezen gewond geraakt door vallende rotsblokken, een daarvan overleed een paar dagen later, misschien vraag je je eigen af waarom ik deze trek gedaan heb tijdens de moeson, 1 antwoord is dat ik nooit zo slim bent geweest en een ander is dat het zo ongelofelijk mooi is, bijna geen andere trekkers, de bomen, de planten, de bloemen, alles staat in bloei, de wildlife, van apen tot blaffende herten (jawel) honderden watervallen, soms zie je er meer dan een tiental in 1 oogopslag, elke stap die je zet is een foto waard, het gevoel dat je krijgt als je om half 5 s'ochtends de volle maan ziet boven de Hymalaya, het gevoel om op de top te staan van de Kyanjin Ri volledig in de wolken, het gevoel dat hebt als je s'middags weer zit te kijken hoe de wolken het bergdorpje aanvallen en over nemen,

alles te samen springen af en toe de tranen in je ogen, zo overweldigend, zo schitterend, zo mooi en als dat niet genoeg is dan heb je nog de bergen, wat werkelijk alles overtreft,

alleen de zee laat je kleiner voeler